27 Οκτωβρίου 2017

ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Πηγή: trikalanews.gr
Όπως κατέγραψε το trikalanews.gr με τον καλύτερο διδακτικό τρόπο, ο Σύλλογος Διδασκόντων του 17ου Δημοτικού Σχολείου Τρικάλων, πέρασε στους μαθητές παρουσία Γονέων και Κηδεμόνων, το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Ο Διευθυντής του Σχολείου Αντώνης Παπαγεωργόπουλος στον χαιρετισμό του έδωσε το έναυσμα στους μαθητές να αντιληφτούν την τοπική προσφορά στο Έπος του ΄40 με αναφορές στο Ύψωμα 731, στην 5η Μεραρχία αλλά και στον πρώτο νεκρό του Ελληνοϊταλικού πολέμου τον Τρικαλινό Βασίλη Τσιαβαλιάρη.
Στην συνέχεια παρέδωσε την Σημαία του Σχολείου στην σημαιοφόρο που κληρώθηκε και παρουσίασε τους παραστάτες.
Η γιορτή ξεκίνησε με τον Δάσκαλο Κώστα Χριστόπουλο στο πιάνο να συνοδεύει την μαθητική χορωδία στο τραγούδι «Ντούτσε», να ακολουθεί το χρονικό της 28ης Οκτωβρίου, το τραγούδι «Γυναίκες Ηπειρώτισσες» και το «δύο παιδιά από το Βραχώρι».
Στην συνέχεια υπήρξαν δύο εξαιρετικά θεατρικά το «Τρεις Ναζί» και «Το κανόνι της ειρήνης» με ενδιάμεσα το τραγούδι «Ναπολιτάνος», με την   εξαιρετική σχολική εκδήλωση να ολοκληρώνεται με τον Εθνικό Ύμνο και οδηγίες προς τους μαθητές για την αυριανή παρέλαση.
Θερμά συγχαρητήρια στους εκπαιδευτικούς: Τραγάνη Ιωάννη, Μελισσίδη Αναστάσιο, Λάζου Ευσταθία και Χριστόπουλο Κωνσταντίνο, καθώς και στους μαθητές των Γ’, Δ1′ και Δ2′ τάξεων για το εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Για την επιμέλεια και αντιγραφή του άρθρου: Παπαγεωργόπουλος Αντώνης
http://www.trikalanews.gr/ta_nea_tis_polis/aexairetiki_sxoliki_ekdilosi_sto_17o_dimotiko_sxoleio_trikalon.html#.WfNmcMYaUy0.facebook
        

23 Οκτωβρίου 2017

Πέντε κλειδιά για την ενίσχυση της Συναισθηματικής Νοημοσύνης


Πέντε κλειδιά για την ενίσχυση της Συναισθηματικής Νοημοσύνης
Είναι η ικανότητα να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας, να τα κατανοούμε και να τα ελέγχουμε.

Είναι επίσης η ικανότητα να αναγνωρίζουμε και να κατανοούμε τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω μας, να μπορούμε να χειριζόμαστε αποτελεσματικά τόσο τα δικά μας συναισθήματα όσο και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Tο 90% των πιο πετυχημένων και αποδοτικών εργαζομένων έχουν υψηλό EQ, ενώ το 80% των εργαζομένων με χαμηλές επιδόσεις έχουν χαμηλό EQ. Η συναισθηματική Νοημοσύνη είναι απολύτως απαραίτητη για την ανάπτυξη, τη συντήρηση και βελτίωση των προσωπικών σχέσεων. Σε αντίθεση με το IQ, το  οποίο δεν αλλάζει σημαντικά στη διάρκεια της ζωής μας, το EQ μπορεί να εξελιχθεί και να αυξηθεί με την επιθυμία μας να μάθουμε και να αναπτυχθούμε ως προσωπικότητες.

17 Οκτωβρίου 2017

Μια συγγραφέας στο Σχολείο μας


Είχαμε σήμερα τη χαρά να φιλοξενήσουμε τη συγγραφέα και πρώην Σχολική Σύμβουλο Νηπιαγωγών κα Κατερίνα Παπανικολοπούλου στο σχολείο μας. Αφιέρωσε ένα διδακτικό δίωρο στους μαθητές και παρουσίασε αποσπάσματα από το έργο της. Αφηγήθηκε στους μικρούς μαθητές το παραμύθι της «Ο Μπουρμπουλήθρας», και δραματοποίησε με τη βοήθεια και τη συμμετοχή των μικρών φίλων της τους ήρωες του παραμυθιού. Στα μεγαλύτερα παιδιά παρουσίασε το πολύ πετυχημένο παραμύθι της «Ο Λύκος ο Νίκος και η Προβατίνα η Ματίνα». Τα παιδιά ευχαριστήθηκαν πολύ και προσέλαβαν παραστάσεις που θα  μείνουν στη μνήμη τους για πολύ καιρό. Ευχαριστούμε θερμά τη συγγραφέα.
Λίγα λόγια για το έργο της Κατερίνας Παπανικολοπούλου: Ασχολήθηκε πολλά χρόνια με την παιδική λογοτεχνία, την ποίηση, το παραμύθι και το παιδαγωγικό παιχνίδι στην προσχολική και πρωτοσχολική ηλικία. Βιβλία της που κυκλοφορούν είναι: «Η Τρικελίνα», «Ο Μπουρμπουλήθρας σε μια απίστευτη ιστορία», «Ο λύκος ο Νίκος και η προβατίνα η Ματίνα», «Η ωραιότερη ζωγραφιά της Μαρίνας», «Νηπιαγωγείο – Ευέλικτη ζώνη – Σχέδια εργασίας και Καρτέλες για παιχνίδια ανάγνωσης».

14 Οκτωβρίου 2017

Το Σχολείο μας στο πέρασμα του χρόνου



Το σχολείο ιδρύθηκε το 1919, το διδακτήριο στο οποίο στεγαζόταν ήταν δημόσιο και ολοκληρώθηκε το 1925. Από το 1929 μέχρι το 1952 λειτουργούσε ως μονοτάξιο και ονομαζόταν Δημοτικό Σχολείο Κόκκινου Πύργου. Το 1952 προάχθηκε σε 3/θέσιο και το 1973 σε 4/θέσιο. Το 1993 προάχθηκε σε 8/θέσιο και μεταφέρθηκε στο καινούριο δημόσιο διδακτήριο που κατασκευάστηκε από τον ΟΣΚ, για να καλύψει τις ανάγκες της συνοικίας που συνεχώς μεγάλωνε. Οι νέες εργατικές κατοικίες που ανεγέρθηκαν στην περιοχή και η παραχώρησή τους σε οικογένεις, είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του μαθητικού πληθυσμού. Έτσι το 2001 το σχολείο έγινε 9/θέσιο και το 2003 υποβιβάστηκε ξανά σε 8/θέσιο. Σήμερα ονομάζεται 17ο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων και λειτουργεί ως 8/θέσιο.

12 Οκτωβρίου 2017

Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ



Από σήμερα το σχολείο μας απέκτησε τη δική του ιστοσελίδα που σκοπό έχει να εκτείνει και στο κοινό του διαδικτύου, όσα με εκπαιδευτικό τρόπο επιχειρούμε στο σχολείο.

Φωτογραφία του Αντώνης Παπαγεωργόπουλος. 😀👨‍🏫

7 Οκτωβρίου 2017

Ο Δάσκαλος των δικών μας μαθητικών χρόνων





Αναδημοσίευση από το Χρονολόγιο του καλού  φίλου Βαγγέλη Μητράκου στο FB (κάντε κλικ στον σύνδεσμο:https://www.facebook.com/evangelos.mitrakos/posts/741134189403573) . Εκεί δημοσίευσε το σχόλιό της (ένα καταπληκτικό βιωματκό χρονογράφημα) η κα.Γιούλη Παπαδοπούλου και με την άδειά της το συμπεριλαμβάνω στην ανάρτηση.


Γιούλη Παπαδοπούλου Ο Δάσκαλος των δικών μας μαθητικών χρόνων ήταν στ΄αλήθεια ο καθοδηγητής της κάθε τοπικής κοινωνίας, ο εμπνευστής της και ο καταλύτης της. Στα δύσκολα γινόταν και η γείωσή της, όταν επρόκειτο για εντάσεις ανθρώπων. Θυμάμαι τον αείμνηστο πατέρα μου, Δάσκαλο με ευσυνειδησία και υπέρμετρο αίσθημα του ΧΡΕΟΥΣ του απέναντι στα ΠΑΙΔΙΑ, τους ΓΟΝΕΙΣ και στην κοινωνία.. Πέρα από το σχολείο , παρακολουθούσε τα παιδιά στην καθημερινόιτητά τους, ''έβλεπε'' πίσω από τις συμπεριφορές τυχόν προβλήματα της οικογένειας, μιλούσε με τους γονείς ακόμα κι αν ήταν να πάει να τους βρει στο χωράφι , διάβαζε πέρα από την ώρα του μαθήματος τα παιδιά που δεν είχαν τρόπο και βοήθεια στο σπίτι......Τις Κυριακές πάντα στο ψαλτήρι της Εκκλησίας του χωριού και τα παιδιά εναλλάξ έλεγαν το ΠΙΣΤΕΥΩ ή το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ, ανάλογα με τη σειρά τους. Τις Εθνικές γιορτές οι πρόβες για παρέλαση γίνονταν σαν μια γιορτή ! Όλο το σχολείο παρατεταγμένο τραγουδώντας εμβατήρια ( αυτά που σήμερα λένε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ οι φαντάροι μας.....) κάναμε βήμα, επειδή δεν υπήρχαν ούτε μαγνητόφωνα , ούτε μπάντες για να κρατάμε τον ρυθμό !. Μόνο δυο τύμπανα .....που όταν τα αποκτήσαμε, ήταν μεγαλύτερη η δική του χαρά, από την δική μας !!! Οι τελετές λήξης της κάθε σχολικής χρονιάς είχαν πάντα ΕΚΘΕΣΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑΣ, αγοριών και κοριτσιών, που γινόταν επί μέρες στο σχολείο και την επισκέπτονταν όλοι οι κάτοικοι κι ακόμα και από διπλανά χωριά ! Και φυσικά ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙΣ με παιχνίδια για όλα τα παιδι ατου χωριού !!! Οι γιορτές οι ΕΘΝΙΚΕΣ μας, περιελάμβαναν πάντα ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, που γινόταν στο σχολείο με κανονική σκηνή, σκηνικά, ποιήματα και σκετς που συμμετείχαν όλοι. Ποτέ δεν θα ξεχάσω, τα βράδια που περνούσε με τη μητέρα μου ( Δασκάλα κι εκείνη ) στη μεγάλη αίθουσα του σχολείου, γονατισμένοι πάνω από μέτρα χαρτιού να ζωγραφίζουν με μπογιές και κάρβουνο τα ΣΚΗΝΙΚΑ !!! Και τον κατασκευαστικό τους δημιουτγικό οίστρο, να φτιάξουν το καλύτερο, με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν....για να χαρεί το χωριό ολόκληρο, τα παιδιά του, που θα γίνονταν για μερικές βραδιές συνεχόμενες , οι ηθοποιοί των παραστάσεων του ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ !!! Στου σχολείου την αυλή , είχε φτιάξει κήπο με καλλωπιστικά φυτά και με ζαρζαβατικά, κι όταν κάναμε μάθημα Φυσικής Ιστορίας , αν είχαμε εξαντλήσει τα φυτά του κήπου, αρχίζαμε τις βόλτες σε κοντινά κτήματα και εκτάσεις.......κάνοντας βιωματικά το μάθημα. της επαφής μας με τον κόσμο που μας πεπριβάλλει. Εκείνο που τον ξεχώριζε ιδιαίτερα, ήταν η ΑΓΑΠΗ του για τις επιστήμες και η αγωνία του να δώσει σε μας τα παιδιά, εκείνο το φτερούγισμα της σκέψης, που την στέλνει έξω από την πεπατημένη και να μας εξωθεί σε εκρήξεις αποριών και ερωτήσεων.....Ολόκληρο εργαστήριο πειραμάτων ΦΥΣΙΚΗΣ και ΧΗΜΕΙΑΣ, είχε φτιάξει μόνος του, με δοκιμαστικούς σωλήνες, ξύλα και σχινάκια, ελάσματα και σύρματα κι ό,τι άλλο μπορούσε να εμπνευστεί, για να έχει με ΑΠΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ την εξήγηση του κόσμου που μας περιβάλλει για τα αδηφάγα μάτια μας !!! Η ωρα του ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ ήταν η καταξίωσή του !!! Η προσήλωσή του στην μαγεία της αποκάλυψης της ΓΝΩΣΗΣ μέσα από το διαρκές εμπεριστατωμένο διάβασμα, με ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ, ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, ήταν τέτοια, που αναπολώ πάντα με καμάρι, την ικανοποίησή του, που εκδηλωνόταν στο βλέμμα και την αετίσια διάθεσή του, κάθε φορά που ήξερε, πως είχε δώσει στα μυαλά μας φτερά για να πετάξουν στον ουρανό της γνώσης αλλά και στην καρδιά μας, την ικανοποίηση, πως ο κόσμος που ανοίγεται μέσα στις σελίδες των βιβλίων μας, ήταν μια κατάκτηση εφικτή και καθόλου ουτοπική......Πολλοί Δάσκαλοι ήσαν σαν κι εκείνον, τον Πατέρα μου ! Πολλοί επιστήμονες οφείλουν την επιμονή τους και την επιτυχία τους, σε Δασκάλους σαν κι αυτούς , που τους έδειξαν το δρόμο !!! Και πολλοί από εμάς,γίναμε ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΙ με την ευτέλεια, επειδή ακριβώς γαλουχηθήκακμε από την ακεραιότητα του χαρακτήρα τέτοιων ΔΑΣΚΑΛΩΝ .....

«ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ»

Για την παγκόσμια ημέρα του εκπαιδευτικού
«ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ» 




Φωτογραφία του Βαγγέλης Μητράκος.



(χρονογράφημα του Π . ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ , εφ. "ΤΟ ΒΗΜΑ" , Δεκέμβριος 1962
Οι εφημερίδες έχουν ιστορήσει το τέλος του Δασκάλου . Βροχή στο χωριό . Στάζουν τα κεραμίδια του σχολείου . Νερά στα κεφάλια των παιδιών . Ποιος θα τα προστατεύση ; Ο Δάσκαλος ανεβαίνει στη στέγη . Οκτώ μέτρα το ύψος. Στραβοπατά και βρίσκεται στο κενό . Λακωνικά έδωσε τη συνέχεια η ειδησεογραφία :
«Εξέπνευσε μετ’ ολίγον εν μέσω των παιδιών του χωρίου Σίταινα Κυνουρίας , τα οποία εδίδασκεν» .
Βασίλειος Μπουρνάκης τ’ όνομά του , ετών 32 , έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Χρειάστηκε ο θάνατος για να τον προσέξουμε . Πολλές φορές που ο θάνατος φέρνει στην επιφάνεια τους αφανείς . Χωρίς το δραματικό του τέλος , στην αφάνεια θα ’μενε ο Μπουρνάκης 

2 Οκτωβρίου 2017

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΗΜΕΡΑ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

17ο Δ.Σ.Τρικάλων
Ημέρα αφιερωμένη στον αθλητισμό η σημερινή, αφού η Δευτέρα 2 Οκτωβρίου έχει οριστεί από το







Υ.ΠΑΙ.Θ. ως Πανελλήνια Ημέρα Σχολικού Αθλητισμού  και το σχολείο μας, όπως και όλα τα σχολεία της χώρας διοργάνωσε εκδηλώσεις που είχαν σχέση με τον αθλητισμό. Έγινε προσπάθεια, ώστε να πραγματοποιηθούν αθλητικές δραστηριότητες, παιγνίδια και δράσεις με την  ενεργή συμμετοχή των μαθητών, τόσο στην οργάνωση όσο και στην εφαρμογή. Στην πρώτη φάση στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και στις τάξεις τους οι μαθητές ενημερώθηκαν για τα ολυμπιακά ιδεώδη, την ευγενή άμιλλα και τα οφέλη του αθλητισμού. Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το σύγχρονο  Αθλητικό Κέντρο Πύργου, όπου μας προσφέρθηκε από τη διοίκηση της ομάδας για διάφορα ομαδικά παιγνίδια και δράσεις. Ευχαριστούμε θερμά τη διοίκηση της ομάδας ποδοσφαίρου, τον πρόεδρο και το προπονητικό τιμ για τη βοήθεια που μας παρείχαν.

1 Οκτωβρίου 2017

ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ

H τελευταία του φωτογραφία του σπουδαίου γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά στο σπίτι-εργαστήρι του, στην οδό Δαφνομήλη 35.

Η περίπτωση του κορυφαίου μας γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά είναι μοναδική και άκρως διδακτική. Έχει ήδη φτιάξει το αριστούργημα του την "Κοιμωμένη" του στο Α’ Νεκροταφείο, μόλις στα 24 του, όταν εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ψυχικής του ασθένειας πιθανώς κάποια ερωτική απογοήτευση σε συνδυασμό με κληρονομική προδιάθεση. Η αυταρχική μάνα του θεωρεί ότι αυτή που τον τρελαίνει είναι η γλυπτική, ενώ συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Μόνο η γλυπτική θα μπορούσε να τον γλιτώσει, όπως φάνηκε αργότερα. Του απαγορεύει αυστηρά να ασκεί την τέχνη του. Τον πάνε στο εξωτερικό, αλλά δε βλέπει βελτίωση. Δέκα χρόνια βολοδέρνει στην Τήνο, αποπειράται να αυτοκτονήσει κι έπειτα τον κλείνουν για 16 χρόνια στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Εκεί, χωρίς φάρμακα, μέσα στη βρόμα, δεμένος με αλυσίδες, αποτρελαίνεται. Η προσωπικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη αποδομείται εντελώς.
Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, η μάνα του τον ξαναπαίρνει στην Τήνο, ενώ είναι πια 51 ετών. Η γριά συνεχίζει να του απαγορεύει κάθε επαφή με το μάρμαρο και τη γλυπτική. Έχει πετάξει ανάκατα τα έργα του στο υπόγειο που το έχει κλειδωμένο. Μερικές φορές τον πιάνει να φτιάχνει κάποια προπλάσματα κρυφά και του τα σπάει. Ο μπάρμπα-Γιάννης είναι ο τρελός του χωριού. Γίνεται νεροκουβαλητής, οι χωριανοί του δίνουν τις κατσίκες τους να τις βοσκήσει, τα παιδιά τον κοροϊδεύουν κι αυτός τριγυρίζει κουρελής, μαζεύοντας από χάμω τις γόπες για να καπνίσει. Το βράδυ γυρίζει στο σπίτι του και κάθεται αμίλητος σε μια γωνιά, για να μην τον μαλώσει η γριά μάνα του. Η Αθήνα τον έχει ξεχάσει, το έργο του έχει τελειώσει πρόωρα.