16 Ιουλίου 2017

Για όλες εκείνες τις ψυχές που δίνουν την δική τους μάχη με μια βαριά διάγνωση.


Για όλες εκείνες τις ψυχές που δίνουν την δική τους μάχη με μια βαριά διάγνωση...Artist: Charles Blackman
Μέρες τώρα λαμβάνω μηνύματα που μου δηλώνουν πως κάτι δεν είναι στο δρόμο του.
Έχει ξυπνήσει το θεριό μέσα μου, αυτό το εγώ της αιωνίας πάλης, πως όλα πρέπει να....είναι τέλεια..άψογα...ρυθμισμένα. Παλεύω με το "και αν γίνει αυτό και αν το άλλο, τότε θα γίνει το τρίτο και ούτω καθεξής...
" και τελικά τι θα γίνει;
Για πες μου εσύ που είσαι από έξω τι θα γίνει αν;
...ααααα ... αυτό θα γίνει, μια άλλη οπτική , δεν το σκέφτηκα..πω πω...
και αρχίζει ο νους και τρέχει η σκέψη, και εσύ που είσαι;
Χαμένη στα άγχη και στον εγωισμό...
Τι έγινε; Ξέχασες; Ναι ξέχασες...
Δεν ήσουν εσύ που έλεγες "όχι ζω και είμαι καλά και όλα καλά";

Ναι τώρα καλείσαι για άλλη μια φορά να το κάνεις πράξη. Δεν είναι εύκολο τελικά...αναλώνεσαι με υλικά αγαθά και άγχη και φαρμακώνεις την υπέροχη ευκαιρία που σου χει δωθεί να περνάς μέρες χωρίς αβάσταχτους πόνους, μέρες χωρίς χημειοθεραπείες, μέρες που τα υπέροχα χεριά των παιδιών σου και των ανθρώπων σου σε αγκαλιάζουν γέματα αγάπη.
Αγαπημένη συνάδελφε αμαζόνα – - ο τίτλος αφιερωμένος στις συναγωνίστριες μου – μην ξεχνάς γιατί έφτασες ως εδώ. Η νόσος αυτή ήταν ένας δρόμος που σε οδήγησε σε αυτό το λιβάδι. Προσπάθησε να συγκρατήσεις στη μνήμη σου γιατί μπήκες σε αυτό το δύσκολο δρόμο....αυτό είναι και το κλειδί στο υπέροχο κάστρο που στέκεται μπροστά σου.
Στο χέρι σου είναι να ανοίξεις το κάστρο και να ζήσεις υπέροχες στιγμές ή να μείνεις μες στην θλίψη σου. Από σένα εξαρτάται αν θα είσαι μια γυναίκα που ατύχησες μπαίνοντας σε αυτό το δύσβατο δρόμο ή αν θα συνεχίσεις να ζεις όπως πριν σε σπρώξει η ζωή σε αυτό. Δυστυχώς και οι δυο οπτικές δεν έχουν μεγάλη διάρκεια. Μένοντας σε αυτές, ο δρόμος θα στενεύει χωρίς επιστροφή. Μείνε στο κάστρο, το αξίζεις.
Ζήσε την υπέροχη ζωή σου, με αυτά που θα σου δώσει, αγάπησε τον εαυτό σου και άφησε την αγάπη να ζεστάνει την ψυχή σου. Σταματά να αμφιβάλεις, σταματά να προσπαθείς για πράγματα που δεν αφήνουν γαλήνη στην καρδιά σου.
Είναι δύσκολο πολύ, ειδικά όταν κάθε μέρα αποχαιρετάς και μια φίλη με κάτι παρόμοιο, το ξέρω είμαι και γω μες το χορό και χορεύω, αλλά θέλω να προσπαθήσω και το υπόσχομαι στον εαυτό μου, γιατί έχω την ευλογία να είμαι μάνα, και αυτό το συναίσθημα με στηρίζει στο να στηρίζω έμενα...
Σας τα γραφώ όλα αυτά για να ξαναβρώ την δύναμη...είναι καλό για μένα, για τα παιδιά μου για εσάς....
θα μείνω δυνατή, θα μείνω εδώ...γιατί το αξίζω...γιατί το αξίζουμε όλες μας!

Γράφει η Μαρία Βορνιωτάκη, M.D, Ειδ. Νευρολογίας
Πηγή: radio0211.de