30 Ιουνίου 2015

Στην εποχή του Ματρακά

Στην εποχή του Ματρακά


MATRAKAS
Είχε έναν τέτοιον ο πατέρας του για όλες τις δουλειές . Και όταν λέμε για όλες εννοούμε ότι κουβαλούσε , στην πίσω φαρδιά σκάρα που διέθετε και «δαγκάνα» για να δαγκώνει/ασφαλίζει τις αποσκευές (τα κάθε είδους φορτώματα) από τον πάγο για την Παγωνιέρα (έτσι λέγαμε το Ψυγείο της εποχής) μέχρι και οικοδομικά υλικά (σακιά τσιμέντων , άμμου , ασβέστη) για τα πολλά μερεμέτια του σπιτιού και της αυλής .
Καμιά σχόλη , συνήθως Κυριακάς και Εορτάς , πήγαινε και τον ίδιον βόλτα .
Ποδηλατάδα μέχρι την άλλη Συνοικία . Στην πεθερά του , για να δει το πρώτο εγγόνι της .
Τον έβαζε να κάθετε μπροστά , σε ειδική ξύλινη ιδιοκατασκευή που εφάρμοζε πάνω στο μπροστινό οριζόντιο σωλήνα του μεταλλικού σκελετού του δίτροχου της εποχής . Στο «σκαμνάκι» του .
Ένα πράμα βρε παιδί μου , όπως λέμε σήμερα , στο παιδικό κάθισμα του αυτοκινήτου . Οι εποχούμενοι , είτε με δίτροχα του τότε , είτε με τετράτροχα του σήμερα , πάντα είχαν ένα κάθισμα για τα παιδιά .
Και εκείνος κάθονταν στο «σκαμνάκι» του με περίσσιο καμάρι , βλέπεις δεν είχαν όλα τα γειτονόπουλα πατέρα με δίτροχο . Ήταν ένας από τους τυχερούς .
Ο Ματρακάς ;
Ένα Bismarck της εποχής .
Γενικώς , οι διαθέτοντες ρόδα στην Ψωροκώσταινα , από παλαιοτάτων χρόνων , είχαμε μια ροπή στα Γερμανικά προϊόντα . Αργότερα τα βάλαμε και στα σπίτια μας , για να Πλένουν τα άπλυτά μας , για να μας Τηλεπικοινωνούν με τον έξω , τον άλλον κόσμο μέχρι και να μας Ενημερώνουν και άλλοτε να μας Ψυχαγωγούν .
Με ένα λόγο , τις περισσότερες ανάγκες μας (άν όχι όλες) τις καλύπταμε από τα προϊόντα που παρήγαγε για λογαριασμό μας η πατρίδα της «Go Back Merkel» .
Είτε στην εποχή του δίτροχου Bismarck , είτε στην εποχή της τετράτροχης Mercedes και της BMW με τα λεφτά μας τα αγοράζαμε , γιατί να σκάμε να φτιάξουμε δικά μας ;
(Φωτογραφία της δεκαετίας του 1960 . Οι εικονιζόμενοι μπορεί να είναι καβάλα σε Γερμανικό Bismarck αλλά φοράνε για πανωφόρια μάλλινα πλεκτά στο χέρι . Ό μικρός ζακέτα διαθέτουσα κομβία και γιακαδάκια και ο μεγάλος/ποδηλάτης πουλόβερ ζιβάνγκο με φερμουάρ / Η αναφορά στο ποδήλατο , συνεχίζεται με τα αυριανά «Κουρσάκια»)
Νικος Παδιώτης

27 Ιουνίου 2015

Το ιδανικότερο μεταφορικό μέσο για πόλεις όπως τα Τρίκαλα.

Το ιδανικότερο μεταφορικό μέσο για πόλεις όπως τα Τρίκαλα.
Τα κουρσάκια .
Ποδήλατο έμαθε στην εποχή που κυκλοφορούσαν οι Ματρακάδες .
Η πόλη του , όντας με ιδανική γεομορφολογία ως ισόπεδη , βοηθούσε στην ποδηλατοκίνηση , άλλο αν δεν έγινε ποτέ και ποδηλατούπολη!!!
Οι δήμαρχοι που πέρασαν από τον Δήμο , από την μεταπολίτευση και μετά , δεν διέθεσαν σπιθαμή δημόσιου χώρου για το ποδήλατο . Ο δημόσιος δρόμος , βορά στο τετράτροχο . Ούτε πόντος για το δίτροχο .
Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα ήταν τάχα και μέλη του Ευρωπαϊκού δικτύου για το ποδήλατο . Για να δείξουν την «ευαισθησία» τους αφιέρωναν την 22α Σεπτεμβρίου κάθε έτους σε «ημέρα ποδηλάτου» , αποκλείοντας το αυτοκίνητο από την κυκλοφορία της πόλης για μερικές μόνο ώρες και τις άλλες 364 μέρες του χρόνου αποκλείοντας το ποδήλατο .
Ήταν στην δεκαετία του 1960 . Κοντά στην πρώτη δεκαετία της ζωής του . Έμαθε πρώτα μεσοπεταλιά , δηλαδή με το ένα πόδι μέσα από το τρίγωνο του σκελετού του Ματρακά του πατέρα του , να πατάει στο απέναντι πεντάλ και το άλλο από την μεριά που κρέμονταν ολόκληρο το σώμα του , με τα χέρια στο τιμόνι . Μια μυστήρια εικόνα .
Το ποδήλατο αντί να κινείται με έναν ποδηλάτη καβάλα στην σέλα του , κινούνταν με έναν πιτσιρικά που έμοιαζε με χιμπατζή γαντζωμένο μονόπατα , στην μια πλευρά του ποδήλατου . Και η μεσοπεταλιά , ήταν γιατί τα πόδια του δεν ήταν ικανά από θέση και από φύση να ολοκληρώσουν τον κύκλο του μπροστινού δίσκου που μετέφερε την ενέργεια (με αλυσίδα) στο πίσω γρανάζι και αυτό με την σειρά του την κυκλική κίνηση στον πίσω τροχό . Βλέπεις το ποδήλατο πάντα ήταν πισωκίνητο τροχοφόρο .
Αργότερα , όταν πλέον είχε μάθει καλά-καλά να κρατάει την ισορροπία του κρεμασμένου κορμιού στο πρώτο όχημα της πρώτης νιότης του (μετά το πατίνι με τα ρουλεμάν) και εφόσον μάκρυναν λίγο και τα κανιά του ήρθε και η ορθοπεταλιά . Να όμως που το μήκος τους και πάλι δεν έφτανε όταν κάθονταν πάνω στην σέλα .
Τα πόδια του ήταν κοντύτερα από αυτό που απαιτούσε η εργονομία του Ματρακά .
Αυτή η ανάγκη τον έκανε να μη κάθεται ποτέ πάνω στην σέλα αλλά πάνω στον οριζόντιο μεταλλικό σωλήνα με ότι αυτό σήμαινε για το ευαίσθητο σημείο του σώματός του που βρίσκεται στην συμβολή των δύο σκελών (να μη τα λέμε και δημοσίως όλα) . Δηλαδή εκεί που στο παρελθόν (όπως λέγαμε και χτες στην «εποχή του Ματρακά») τοποθετούσε το «σκαμνάκι» ο πατέρας του για να τον καθίσει πάνω και να κάνουν μαζί την Κυριακάτικη βόλτα τους .
Έριχνε λοιπόν το λιγνό κορμί του πότε από δεξιά και στην ολοκλήρωση του κύκλου του δίσκου στον οποίο ήταν καρφωμένα τα πεντάλ το έριχνε από τα αριστερά . Μία από ΄δώ , μία από ΄κεί και ο Ματρακάς έμπαινε με φόρα στους από χώμα (δεν υπήρχε ακόμα άσφαλτος) δρόμους της συνοικίας του...Φόρα την οποία διέκοπτε απότομα και ξαφνικά , αν στον δρόμο εμφανίζονταν και κανένας παππούς …Σαν εκείνη την αποφράδα με τον μπαρπαΧειράκη , όπου η μοίρα το έφερε να χωθεί κάτω από τα σκέλια του ηλικιωμένου και σεβάσμιου κυρίου (ως αναποφάσιστος και εκείνος ο Χριστιανός να του κάνει τσιριτζάτζουλες στον δρόμο , μια δεξιά μια αριστερά , μια πίσω μια μπροστά) και ο μαθητεύομενος ποδηλάτης , ο γέρος , το ποδήλατο του και το μπαστούνι του γέρου βρέθηκαν φαρδιά πλατιά στον δρόμο με σημαντικές απώλειες , ευτυχώς μόνο του Ματρακά…
Στην αγορά τότε κυριαρχούσαν τα Bismarck και τα Gkorek το οποία μετονομάστηκαν σε «Ματρακάδες» (ας πούμε κάτι σαν τα αγροτικά , ένα πράμα) όταν βγήκαν τα «Κουρσάκια» (κάτι σαν τα καθαρά επιβατηγά της πόλης) .
Η προέλευσή τους ήταν από την άλλη Ευρώπη . Ποτέ από την χώρα μας . Εξάλλου δεν μας είχε βάλει κανείς στην μεγάλη Ευρωπαϊκή οικογένεια . Εμείς τότε είμασταν «εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε , γέλασε» που μας τραγουδούσε και ο Νιόνιος .
Ήταν τα Γαλλικά «Peugeot» και τα Αγγλικά «Phillips» .
Ένα «Phillips» του είχε αγοράσει ο πατέρας του όταν πήγαινε στην τελευταία τάξη του Εξαταξίου Γυμνασίου παρακαλώ και ουχί Λυκείου .
Αυτό διατηρεί ακόμα .
Μια σχέση δεκαετιών .
Κοντά στα σαρανταπέντε χρόνια ο Κίτσιος (έτσι το φωνάζει , όπως ο Λούκυ Λούκ την Ντόλυ) τον κουβαλάει από το σπίτι του στο κέντρο της πόλης για ψώνια . Τον περνάει από τις γειτονιές και τον αναγνωρίζουν οι φίλοι του από μακριά .
Από πεποίθηση δεν χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις στην πόλη γιατί «έβαλε το ποδήλατο στην ζωή του για μην την καταντήσει…σαν αυτό . Ποδήλατο» .
Αυτό το παλιό «Phillips» το έβαψε . Άλλαξε και το χρώμα του . Αντικατέστησε το κρύο Μπλέ με το Κόκκινο της φωτιάς . Είναι της εποχής , είπε .
Σε ανάλογο χρώμα έβαψε ή και πρόσθεσε και τα άλλα εξαρτήματα του αγαπημένου του μεταφορικού μέσου , που ταιριάζουν με το νέο ύφος της εποχής (είπαμε) .
Όταν τέλειωσε το ρετουσάρισμα , δεν το αναγνώριζε ούτε και ο ίδιος .
Βρε Κίτσιο μου «πως ήσουν» και «πως έγινες»!!!
Τα κουρσάκια .
Ποδήλατο έμαθε στην εποχή που κυκλοφορούσαν οι Ματρακάδες .
Η πόλη του , όντας με ιδανική γεομορφολογία ως ισόπεδη , βοηθούσε στην ποδηλατοκίνηση , άλλο αν δεν έγινε ποτέ και ποδηλατούπολη!!!
Οι δήμαρχοι που πέρασαν από τον Δήμο , από την μεταπολίτευση και μετά , δεν διέθεσαν σπιθαμή δημόσιου χώρου για το ποδήλατο . Ο δημόσιος δρόμος , βορά στο τετράτροχο . Ούτε πόντος για το δίτροχο .
Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα ήταν τάχα και μέλη του Ευρωπαϊκού δικτύου για το ποδήλατο . Για να δείξουν την «ευαισθησία» τους αφιέρωναν την 22α Σεπτεμβρίου κάθε έτους σε «ημέρα ποδηλάτου» , αποκλείοντας το αυτοκίνητο από την κυκλοφορία της πόλης για μερικές μόνο ώρες και τις άλλες 364 μέρες του χρόνου αποκλείοντας το ποδήλατο .
Ήταν στην δεκαετία του 1960 . Κοντά στην πρώτη δεκαετία της ζωής του . Έμαθε πρώτα μεσοπεταλιά , δηλαδή με το ένα πόδι μέσα από το τρίγωνο του σκελετού του Ματρακά του πατέρα του , να πατάει στο απέναντι πεντάλ και το άλλο από την μεριά που κρέμονταν ολόκληρο το σώμα του , με τα χέρια στο τιμόνι . Μια μυστήρια εικόνα .

26 Ιουνίου 2015

“O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί”

Ευαγ. Παπανούτσος: “O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί”

untitled

 Ο αείμνηστος Δάσκαλος  Ευάγγελος  Παπανούτσος  είχε δώσει στο βιβλίο του “Δρόμοι ζωής “την ουσία του δασκάλου..

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα,μουσική ,καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά,,Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας,δεν μας πλάθουν,δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα:Πνεύμα ,ήθος ,χαρακτήρα.Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

” Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι :”..αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί  και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί.Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς.Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή,ανθρωπος δηλαδή εύπλαστος,δροσερός,αγνός.Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο ,σχεδόν υπεράνθρωπο είναι  αυτό που του ζητούμε ,να συνθλίψει μέσα του το χρόνο,να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα,στις σκέψεις ,στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει ,να τον καταλαβαίνει,να χαίρεται,να διασκεδαζει μαζί του ,να σκέπτεται τις σκέψεις του,να να επιθυμεί τις επιθυμίες του,να πονάει τον πόνο του…

”  Στο βιβλίο του παρακάτω αναφέρει ότι “…Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις  και τις σκέψεις του ,στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του,που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του,που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλεον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του..

Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό..Την αγάπη για το παιδί..”Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα(ορθότερα την πρώτη αρετή)του δασκάλου..Την αγάπη για το παιδί..Στο παιδί που δεν έιναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση.Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης ,ευαισθησίας-δραστηριότητας-και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει,να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.Είναι απίστευτο με πόση αγάπή(ανιδιοτελή,θερμή,αφειδώλευτη)αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του.Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του,αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του..

 Στο δοκίμιο “Πρωτοβουλία και οίστρος ..Ιδού το μάθημα¨ αναφέρει χαρακτηριστικά: ” Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου. Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας. Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”

 Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου..Προσπερνάω την  πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει)με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών..Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει .. “Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή. Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την «ύλη» που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.

http://atsidespaidia.blogspot.gr/

22 Ιουνίου 2015

ΠΕΡΙ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Περί ευτυχίας...
Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας.
(«Αναφορά στον Γκρέκο»)

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ

glyka-rodopetala-8275%25C2%25ABSophia-Drekou-Nikos-Lygeros-poihsh-Kai-Logoi.

Γλυκά ροδοπέταλα


Είχε μέρες να φάει ο Δάσκαλος. Τον είχε απορροφήσει το έργο του. Και όταν σήκωσε το κεφάλι του, βλέποντας το πορτρέτο της, θυμήθηκε τα γλυκά ροδοπέταλα, που του είχε αφήσει... Τον ήξερε... Και μόνο αυτά θα δεχόταν να φάει και να διακόψει την εργασία του.

Όταν έλειπε δεν πρόσεχε τον εαυτό του γιατί όταν ήταν μαζί του τον πρόσεχε εκείνη... Τα ροδοπέταλα ήταν πεντάμορφα... ένιωσε ότι είχε αφήσει τον εαυτό της για να τον προσέχει. Πήρε ένα μόνο ροδοπέταλο και το έβαλε στο στόμα σαν να ήταν ιερό. Δεν το δάγκωσε.

Το άφησε απλώς να φιλήσει τη γλώσσα του. Την είχε μέσα του. Αυτό ήθελε λοιπόν... Να την σκέφτεται με τις πέντε αισθήσεις του. Ήταν ο μόνος τρόπος για να την γευτεί ολικά. Αυτό το τίποτα που είναι το παν.

Το πέταλο κάλπαζε μέσα στο στόμα του για να του θυμίσει τον τοξότη, το σύμβολο της. Γι'αυτό ήταν ικανή να τον προστατέψει και στις πιο δύσκολες στιγμές όπως το είχε αποδείξει και στην Κύπρο με τις κονταρομαχίες. Είχε τη γεύση της στον ουρανίσκο σαν να έδεναν και πάλι το γαλάζιο με το ερυθρό. Ήταν λοιπόν συνεχώς μαζί του ακόμα και όταν ταξίδευε μακρυά του.

Έτσι την ένιωθε και αυτός όταν βρισκόταν σε αποστολή σε όλα τα μέρη της Ευρώπης. Ναι έτσι ήταν. Ήταν ένα νέο μάθημα που του είχε δώσει. Έτσι παρέμενε σεμνός ο υπηρέτης της ανθρωπότητας διότι μάθαινε από το μέλλον του. Το ροδοπέταλο έφτασε στο λαιμό του.

Το κατάπιε δίχως να διστάσει. Μόνο έτσι θα την ένιωθε εντελώς μαζί του. Δεν πεινούσε πια. Μόνο αυτήν ήθελε. Έτσι ο θρύλος του ιππότη με το τριαντάφυλλο επαναλαμβανόταν εδώ και αιώνες. Έπρεπε λοιπόν να πάνε μαζί στη Ρόδο. Ήξερε ότι δεν έχει πάει ποτέ της σε αυτό το νησί.

Τουλάχιστον δεν το θυμόταν. Ενώ εκείνος ήξερε ήδη που θα έμεναν τη νύχτα για να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα και να γίνουν τα οράματα πραγματικότητα. Εκεί στο δρόμο των Ιπποτών που πέρασε τόσες φορές θα την έφερνε μαζί του για να δει τις πέτρες που δεν ξέχασαν τις πολιορκίες, υπήρχε ένα στενό με δυο στροφές.

Εκεί θα την πήγαινε για να θυμηθεί πως ήταν μαζί πριν από μερικούς αιώνες όταν τον έσωσε από τη θανάσιμη πληγή με το αίμα της. Εκεί θα της έλεγε τις λέξεις που είχε γράψει για να ζήσουν μαζί και να παραδώσουν στην ανθρωπότητα τους επόμενους ανθρώπους. Εκεί θα γινόταν η νέα διακλάδωση.

Βίντεο: «Γλυκά ροδοπέταλα» Ερμηνεία Κείρα Σταμπολίδου Σκίτσο.

 
8281) Γλυκά ροδοπέταλα. Perfection 12 10 11/2011. Pétales de rose sucrés.
Γλυκά ροδοπέταλα - Ν. Λυγερός
Επιμέλεια Σ. Ντρέκου

19 Ιουνίου 2015

ΑΠΟΠΕΙΡΑ

Κι όλο προσπαθώ
κάτι να σου πω·
κάτι που στα χείλη μου κολλάει και δε βγαίνει.
Δύσκολη στιγμή·
σ' αγαπώ να πει
ένας άντρας που για σένανε πεθαίνει...
Απόπειρα,Θεόφιλος Σαρασίδης


16 Ιουνίου 2015

Ενα πόνημα για τον πιο «άγνωστο» Ελληνα φιλόσοφο


Ενα πόνημα για τον πιο «άγνωστο» Ελληνα φιλόσοφο
vassi
Η γαλλική βοήθεια στην Ελλάδα ήταν, κυρίως, η συμβολή του Οκτάβιου Μερλιέ και του θρυλικού Ματαρόα, στη διάσωση και, στη συνέχεια, στη μόρφωση δεκάδων πνευμάτων που απετέλεσαν την ουσία της ελληνικής διανόησης τον περασμένο αιώνα. Ενας εξ αυτών, ο λιγότερο άγνωστος εκ των τριών φιλοσόφων, ο Κώστας Παπαϊωάννου, Βολιώτης στην καταγωγή, χρειάζεται να γίνει γνωστός στην Ελλάδα. Ξέρουμε σε γενικές γραμμές τον πιο πολυδιαβασμένο, τον Καστοριάδη, ξέρουμε κάπως τον Αξελό, αλλά για τον τρίτο των φιλοσόφων, τον Παπαϊωάννου, έχουμε σχεδόν πλήρη άγνοια. Και δεν αναφέρομαι σε όσους οι έννοιες των φιλοσοφικών προσεγγίσεων τους αφήνουν παγερά αδιάφορους. Αναφέρομαι και σε όσους προσπαθούν να τεκμηριώσουν ή να ανεβάσουν σε άλλο επίπεδο τις πολιτικές και προσωπικές τους αναζητήσεις μέσω υπαρχουσών θεωριών και απόψεων.
GIOTA-VASSIΑποτελεί, επομένως, μεγάλη έκπληξη, θετικότατη, η έκδοση ενός βιβλίου από τη δρ. Φιλοσοφίας κ. Παναγιώτα Βάσση, με τίτλο «Ο πολιτικός άνθρωπος στο έργο του Κώστα Παπαϊωάννου» (από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, στην κατηγορία Δοκίμιο).
Το βιβλίο αποτελεί μια σοβαρή, εξαίρετη, ενδελεχή και σαφώς πρωτότυπη και ουσιαστική προσπάθεια, να παρουσιάσει πτυχές του έργου του φιλοσόφου. Ταυτοχρόνως, εστιάζει σε πτυχές της θεωρίας του Έλληνα της Γαλλίας, αναφέροντας χαρακτηριστικά στοιχεία και ντοκουμέντα από το πλήθος των εργασιών του.
Σε ένα κείμενο στην «Καθημερινή» το 2006, ο καθηγητής φιλοσοφίας Στέφανος Ροζάνης γράφει για τον Παπαϊωάννου:
«Πρόσφερε τη σημαντικότερη κριτική αντίληψη της μαρξικής σκέψης που υπάρχει μέχρι αυτή τη στιγμή. Κατά τη γνώμη μου φανέρωσε στον Μαρξ τον εαυτό του. Δεύτερον, μίλησε για το φαουστικό πεπρωμένο της φιλοσοφίας, η οποία μιλούσε πάντα μέσω κατηγοριοποιήσεων, επιχειρημάτων, αλλά ποτέ δεν μίλησε για την καρδιά της. Τέλος, ο Παπαϊωάννου είναι μια ποιητική της φιλοσοφίας. Δεν δέχεται τη συστημική στη φιλοσοφία».

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ ΣΤΟ 1/Θ ΔΗΜ.ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΝΑΒΡΑΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ

Μια ακόμη σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της.Για μένα ήταν δύσκολη,γιατί ήμουν μακριά από το σπίτι μου,την οικογένειά μου και τους δικούς μου για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.Έπαιρνα όμως κουράγιο να συνεχίσω,βλέποντας κάθε μέρα τα προσωπάκια των μαθητών μου να είναι χαρούμενα,φωτισμένα και με ορθάνοιχτα μάτια να με παρακολουθούν σε ό,τι τους έλεγα.Το πρωί με περίμεναν στο προαύλιο με μια ζεστή καλημέρα και το μεσημέρι μετά το μάθημα όλοι μαζί ανεβαίναμε τα σκαλιά μέχρι την πλατεία.Όμορφες εικόνες,ωραίες στιγμές γεμάτες αγάπη από τους μαθητές μου,που θέλησα να κρατήσω και να τις μοιραστώ,φτιάχνοντας ένα βίντεο με όσα περάσαμε φέτος περιλαμβάνοντας φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις,τις δραστηριότητες,τις επισκέψεις,τις δράσεις,τις γιορτές μας ακόμη και τις εκδρομές μας. 
Ένας κύκλος έκλεισε για φέτος και του χρόνου θα ανοίξει ένας άλλος με ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια,αγάπη,διδασκαλία και συμβουλές,στην πόλη μου,τα Τρίκαλα,μιας και η μετάθεσή μου είναι γεγονός..
Ευχαριστώ πρώτα απ' όλα τους μαθητές μου, την απίθανη τάξη μου, για τις υπέροχες σχολικές μέρες που περάσαμε φέτος, για την προθυμία τους  σε ό,τι τους ζητούσα, για την προσπάθεια που καταβάλανε, για το χαμόγελό τους, για τις σκανταλιές τους, για την υπομονή τους να με ακούνε, για την θετική ενέργεια και την καλή διάθεση που μου δίνανε στο να δημιουργώ πράγματα και στο να οργανώνουμε ή να συμμετέχουμε σε πάρα μα πάρα πολλές δραστηριότητες και εκδηλώσεις.


Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος.Η τάξη άδεια, χωρίς φωνές, χωρίς γέλια σκέτη μελαγχολία. Τελικά η ησυχία δεν ταιριάζει στη σχολική τάξη ούτε στη σχολική αυλή.
 Σας ευχαριστώ παιδιά για το ωραίο ταξίδι. Η σκέψη μου πάντα θα σας ακολουθεί στο πέταγμα σας .
 Και να θυμάστε : 
" Μόνο με την καρδιά βλέπεις σωστά, τα σημαντικά δεν τα βλέπουν τα μάτια."
( Από το Μικρό Πρίγκηπα του Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ. )
Καλό καλοκαίρι, καλή ξεκούραση, καλή συνέχεια...

14 Ιουνίου 2015

Ολυμπιακό Πνεύμα

1

Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν ήδη εκεί πάνω από μισή ώρα. Ο λιγοστός κόσμος που είχε απομείνει στον λόφο του Φιλοπάππου άρχιζε να κατηφορίζει προς πιο κοσμοσύχναστα μέρη της πόλης. Άλλωστε σε λίγο η νυκτερινή ζωή θα δελέαζε και τους πιο διστακτικούς. Η Αθήνα πάντως φάνταζε υπέροχη, έτσι λουσμένη στο γλυκό Αυγουστιάτικο φως του εσπερινού. Όμως αυτός δεν μπορούσε να ησυχάσει. Ήταν βέβαια και η ανησυχία του Πρωταθλητή πριν τον αγώνα. Κυρίως όμως ήταν το μεγάλο δίλημμα που στοίχειωνε τις σκέψεις του. Στο μυαλό του ήρθε πάλι με κινηματογραφική ακρίβεια το πρωινό σκηνικό στα πολυτελή γραφεία του Χορηγού…

«Περάστε, ο κ. Κοέν σας περιμένει», είπε η κομψή γραμματέας και τους έδειξε την μεγάλη εβένινη πόρτα. Ο προπονητής με μια κομψή και τυπική κίνηση έσπρωξε την πόρτα και έκανε χώρο στον αθλητή να περάσει πρώτος.

Ο Άγγελος κοίταξε τον Κυριάκο και του φάνηκε πως είδε πάλι εκείνο το περίεργα αλλαγμένο ύφος που έπαιρνε κάθε φορά που συναντιόντουσαν με διάφορους χορηγούς ή εκπροσώπους εταιρειών. Κούνησε απαλά το κεφάλι του ευχαριστώντας και μπήκε πρώτος.

Αμέσως ο κομψός εκπρόσωπος σηκώθηκε χαμογελαστός και κάνοντας τον γύρο του μεγάλου γραφείου έτεινε το χέρι σε μια θερμή χειραψία.

«Καλώς τους, καλώς τους… Περάστε… Καθίστε…».

Αφού είπανε τα τυπικά σχεδόν στα όρθια, πήραν τις θέσεις τους. Ο προπονητής με τον αθλητή κάθισαν στις δερμάτινες πολυθρόνες που υπήρχαν σχεδόν αντικριστά και μπροστά στο γραφείο. Ο εκπρόσωπος ίσως και για λόγους επικοινωνιακής πολιτικής κάθισε όρθιος στηριζόμενος μόνο στο μεγάλο πολυτελές του γραφείο.

«Λοιπόν;», ρώτησε.

Ο προπονητής χαμογέλασε και είπε: «Απ’ την πλευρά μας δεν υπάρχει πρόβλημα. Όλα θα γίνουν όπως τα συμφωνήσαμε. Είμαστε έτοιμοι όχι μόνο για τη νίκη αλλά και για ρεκόρ!».

«Χαίρομαι που το ακούω» είπε ο Κοέν. «Όπως ξέρετε έχουμε επενδύσει πολλά εκατομμύρια πάνω σας και καταλαβαίνετε πόση πίεση και πόσες απαιτήσεις υπάρχουν. Κανείς δεν χαίρεται με την σπατάλη τέτοιων ποσών».

«Μα τι λέτε τώρα; Παιδιά είμαστε; Μήπως μέχρι τώρα δεν δικαιώσαμε όλους όσους πίστεψαν σε μας;».

«Το ξέρω.. το ξέρω… Αλλά αυτοί οι αγώνες έχουν πολλές ιδιαιτερότητες. Γίνονται εδώ… στη χώρα σας και οι προσδοκίες του κόσμου είναι μεγάλες. Εκεί ποντάρουμε και μεις όμως ξέρετε». Έκανε μια παύση και γύρισε προς τον πρωταθλητή:

«Άγγελε, τι έγινε; Δεν μιλάς;Σε απασχολεί κάτι;»

«Μμ… απλά θέλω να ρωτήσω κάτι…» είπε αργά αυτός.

«Ναι… σε ακούω…» είπε χαμογελαστά ο Κοέν.

«Όλοι περιμένουν να κερδίσω.. Εσείς, εμείς, ο κόσμος… Τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρω;».

«Υπάρχει τέτοια περίπτωση;» ρώτησε χαμογελαστά ο Κοέν και κοίταξε με νόημα τον προπονητή.

Αυτός τοποθετώντας μάλλον άχαρα ένα βεβιασμένο χαμόγελο στα χείλη του προσπάθησε να επαναφέρει την ατμόσφαιρα στην προηγούμενη χαλαρότητά της.

«Χα… δεν καταλαβαίνετε τώρα; Η αγωνία του αθλητή πριν τον αγώνα… Μπορεί να είμαστε πρωταθλητές.. αλλά το τρακ… τρακ! Έτσι δεν είναι Άγγελε;». Και τον κοίταξε με ύφος που δεν σήκωνε αμφισβήτηση.

Ο Άγγελος απέφυγε το βλέμμα του και ξαναρώτησε τον παχουλό εκπρόσωπο: «Πότε πρέπει να υπογράψουμε και το τελευταίο συμφωνητικό;».

Ο Κοέν ξεβολεύτηκε και κάνοντας σιγά τον κύκλο, κατευθύνθηκε στην πολυθρόνα του, πίσω από το γραφείο. Η φωνή του είχε ήδη προσλάβει μια απότομη σοβαρότητα.

«Όπως ξέρετε καλά, για ευνόητους λόγους το τελευταίο και οριστικό συμβόλαιο υπογράφεται πάντα μία βδομάδα πριν την έναρξη των αγώνων. Εφόσον βέβαια η φυσική κατάσταση και οι συγκυρίες εξασφαλίζονται. Οι επιπλέον όροι θεωρούνται δεδομένοι μέχρι και την έναρξη… Άλλωστε εμείς δεν έχουμε αλλάξει τη στάση μας ποτέ!».

Την τελευταία φράση την είπε αργά δίνοντας έτσι ιδιαίτερο νόημα σε αυτό που εννοούσε. Αμέσως τότε, ο προπονητής δεν άφησε την δήλωση να βαρύνει κι άλλο την ατμόσφαιρα. Κάνοντας μια θεαματική είσοδο στην συζήτηση, σηκώθηκε όρθιος και καθησύχασε χαμογελαστά τον εκπρόσωπο του παγκόσμιου κολοσσού αθλητικών ειδών.

«Δεν συζητάμε άλλο. Η συμφωνία είναι συμφωνία και θα την τιμήσουμε όπως κάθε φορά. Απλά… είπαμε… Άλλο Σίδνεϋ… άλλο Αθήνα. Περισσότερο άγχος εδώ. Είναι φυσιολογικό. Δεν βρίσκετε;».
«Σύμφωνοι… αν και θα με καθησύχαζε περισσότερο αν αυτά τα άκουγα απ’ τον ίδιο τον Άγγελο» είπε αυτός διερευνητικά.

Ο Άγγελος είχε ήδη σηκωθεί και χαμογελούσε διακριτικά. Η ματιά του προπονητή του αν μπορούσε θα τον έκανε πύρινη λαμπάδα μονομιάς.

10 Ιουνίου 2015

ΕΛΠΙΔΑ

Το παράθυρο της ψυχής μας ανοίγει όταν έχουμε ελπίδα,αισιοδοξία και παρηγοριά, προσδοκία και προσμονή, σκέψη θετική για το παρόν και το μέλλον μας.
Καλημέρα!


8 Ιουνίου 2015

Ο στρατιώτης που ορκίστηκε να διασώσει τη σημαία του ιστορικού 5ου Συντάγματος...

Ο στρατιώτης που ορκίστηκε να διασώσει τη σημαία του ιστορικού 5ου Συντάγματος, που είπε «ΟΧΙ» στον Μουσολίνι. Μετά τον πόλεμο του προσέφεραν μόνιμη θέση στην Εθνική Τράπεζα και αρνήθηκε 22/05/2015Κατηγορίες: FEATURED, Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ, ΣΥΝΕΒΗ ΣΗΜΕΡΑΕτικέτες: 5ο σύνταγμα, κρύπτη, Λεονταρής, Μουσολίνι, Νικόλαος, σημαία, Τρίκαλα, ύψωμα 731 Στις 21 Μαΐου του 1945 έγινε στα Τρίκαλα η επίσημη παράδοση της σημαίας του 5ου Συν/τος Πεζικού, που είχε κρύψει κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Νικόλαος Λεοντάρης. Η σημαία ήταν κρυμμένη για τρία περίπου χρόνια μέσα σε μια κρύπτη και είχε παραμείνει άθικτη, παρά το πέρασμα του χρόνου. Ο Νικόλαος Λεοντάρης είχε καταφέρει να σώσει από τους Ιταλούς το σύμβολο ενός ιστορικού συντάγματος.  Το ιστορικό 5ο σύνταγμα Τρικάλων Το 5ο σύνταγμα πεζικού ήταν ένα μάχιμο τμήμα του ελληνικού στρατού, που είχε πάρει μέρος με επιτυχία, στα σημαντικότερα πολεμικά γεγονότα. 
Η παράδοση της σημαίας στις 21 Μαίου
Ξεχώρισε κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν υπερασπίστηκε το ύψωμα 731. Ήταν το σημείο όπου εκδηλώθηκε η περίφημη εαρινή αντεπίθεση των ιταλών για την κατάληψη της Ελλάδας. Επικεφαλής της επιχείρησης ήταν ο ίδιος  Μουσολίνι που είχε δώσει υπόσχεση στον Χίτλερ ότι το Μάρτιο θα κάνει παρέλαση στην Αθήνα. Είκοσι μέρες περίμενε ο Μουσολίνι την πολυπόθητη νίκη που δεν ερχόταν κι απογοητευμένος αποφάσισε να επιστρέψει στην ασφάλεια της Ρώμης. Η ελληνική νίκη στο ύψωμα 731 άλλαξε το ρου της ιστορίας αφού ανάγκασε τον Χίτλερ να στρέψει την προσοχή και τις δυνάμεις του στην Ελλάδα, καθυστερώντας την επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, με αποτέλεσμα να τον βρει ο βαρύς ρωσικός χειμώνας.  Δείτε εδώ το βίντεο της «Μηχανής του Χρόνου» με τις συγκλονιστικές μαρτυρίες δύο βετεράνων που πολέμησαν στο ύψωμα 731. Η σημαία στα χέρια του Λεοντάρη Ο Νικόλαος Λεονταρής στην Κορυτσά Ο Νικόλαος Λεοντάρης είχε υπηρετήσει τη θητεία του στο 5 σύνταγμα, αλλά κατά τη διάρκεια του πολέμου βρισκόταν αποσπασμένος σε άλλο, βοηθητικό τμήμα του στρατού. Τον Απρίλιο του 1941 βρέθηκε στην Ήπειρο, όπου συνάντησε τον φίλο του, στρατιωτικό γιατρό Βασίλειο Κλιάφα. 
Leontaris_simaia

4 Ιουνίου 2015

Η γιορτή της μητέρας στην Ελληνική Μυθολογία

Η γιορτή της μητέρας στην Ελληνική Μυθολογία!!!

Πρωταρχική αναφορά για γιορτή της μητέρας και της μητρότητας έρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Η μητέρα Γη (Γαία) σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα.
 
Η λατρεία περνά κατόπι στην κόρη της Ρέα σύζυγο και αδερφή του Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται σαν η “Μητέρα των Θεών” και σαν η πρώτη μητέρα καθώς φαίνεται να είναι η πρώτη που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα. Η αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας.
 
Η γέννηση του Δία.
 
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η γέννηση του Δία από την Ρέα όπως παρουσιάζεται από τους αρχαίους συγγραφείς.
 
Ο Κρόνος άκουσε από τους γονείς του τον Ουρανό και την Γαία να προφητεύουν ότι θα τον εκθρόνιζε ο ίδιος του ο γιος όπως έκανε αυτός τον δικό του πατέρα. Θορυβημένος ο Κρόνος αναγκάζει την Ρέα να του παραδίνει τα νεογέννητα παιδιά τους κι αυτός χωρίς δισταγμό τα καταπίνει ώστε να μη γεννηθούν και να μην κινδυνεύσει ο θρόνος του. Έτσι ο Ποσειδώνας, ο Πλούτωνας, η Εστία, η Δήμητρα και η Ήρα καταλήγουν στο στομάχι του πατέρα τους.
 
Δίας
 
Γεμάτη απόγνωση η Ρέα και κουρασμένη από τις συχνές εγκυμοσύνες και χωρίς να έχει γίνει ακόμα μητέρα αποφασίζει να ξεγελάσει τον άσπλαχνο Κρόνο. Έτσι όταν έρχεται η ώρα να γεννήσει τον Δία ζητά βοήθεια από τους γονείς της. Εκείνοι την στέλνουν να γεννήσει το Δία στην Κρήτη. Εκεί στο όρος Ίδη και στη σπηλιά της Δίκτης η Ρέα γεννά τον Δία.
 
Την ανατροφή του μωρού αναλαμβάνουν οι νύμφες και οι ιερείς Κουρήτες. Οι Κουρήτες, όποτε έκλαιγε ο Δίας, για να μην ακούει ο Κρόνος τα κλάματα του παιδιού χτύπαγαν τα δόρατά τους επάνω στις ασπίδες τους και χόρευαν για να κάνουν θόρυβο. Οι νύμφες τάιζαν το μωρό με το γάλα της κατσίκας της Αμαλθείας που κατά κάποια άλλη εκδοχή ήταν νύμφη.
 
Η Ρέα επέστρεψε στον άντρα της και όταν ο Κρόνος της ζήτησε το νεογέννητο αυτή τύλιξε με πάνες μια πέτρα και του την έδωσε να την καταπιεί. Μια άλλη εκδοχή λέει πως ο δύσπιστος Κρόνος της ζήτησε να θηλάσει το μωρό και καθώς εκείνη παρίστανε πως θηλάζει έπεσε γάλα από το στήθος της και έτσι δημιουργήθηκαν οι γαλαξίες.
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 

2 Ιουνίου 2015

Σ” εσένα που δεν έγινες μητέρα!



Σ” εσένα που δεν έγινες μητέρα!

Σ” εσένα που δεν έγινες μητέρα!


Η Κάτια. 45 χρονών σήμερα, με πτυχίο, μεταπτυχιακό , πολλά όνειρα αλλά χωρίς δουλειά. Γνώρισε τον Γιώργο στα 21 της και έμεινε έγκυος με μόλις 3 μήνες σχέση. «Καλά τρελάθηκες; Θα κρατήσεις παιδί με κάποιον που ξέρεις 3 μήνες;» της είπε η φίλη της στη σχολή. Στους γονείς της ούτε λόγος, ο πατέρας της ήταν πολύ αυστηρός και δεν θα άκουγε τίποτα παρά μόνο αν ήταν να παντρευτεί. Μα εκείνο το μωρό το ήθελε. «Θα το κρατήσω. Τί σημασία έχει πόσο ξέρω τον πατέρα του;» απάντησε μια μέρα στη φίλη της νευριασμένη. Ένα απόγευμα που γύριζε από τη σχολή, την περίμενε ο πατέρας της. Η φίλη της, του το είχε πεί. «Θα παντρευτείς;» τη ρώτησε. Η Κάτια κούνησε το κεφάλι αρνητικά. «Μην το συζητάμε τότε, αύριο πάμε στο γιατρό» διέταξε. Όλη νύχτα δεν κοιμήθηκε. Μόνο έκλαιγε. Σκέφτηκα να φύγει αλλά να πάει, που;  Όταν ήρθε το πρωί, η ζωή μέσα της τέλειωσε. «Θα κάνεις άλλα παιδιά. Βγάλε πρώτα τη σχολή σου και αν είσαι μαζί με αυτό το Γιώργο, θα κάνετε πολλά παιδιά», της είπε η μητέρα της. Η Κάτια έβγαλε τη σχολή, πήρε μεταπτυχιακό, χώρισε με τον Γιώργο, ταξίδεψε, δούλεψε, απολύθηκε, ξαναδούλεψε, μα άλλο μωρό δεν ήρθε. Δεν έτυχε. Αλλά και να ερχόταν, εκείνο δεν θα το ξέχναγε ποτέ. Κι όπως λέει και στις πραγματικές φίλες της σήμερα «Μια φορά έγκυος, για πάντα μαμά!». Ακόμη και αν δεν το γεννήσεις, μέσα σου θα είσαι πάντα μαμά….