29 Νοεμβρίου 2008


ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ο Γιώργος Σεφέρης γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου (ή 13 Μαρτίου) του 1900 στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής της Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Σμύρνη. Το 1914 ο Σεφέρης αρχίζει να γράφει τους πρώτους στίχους του. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, με την αρχή του παγκόσμιου πολέμου η οικογένειά του έρχεται στην Αθήνα. Το 1918 ο Σεφέρης πηγαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει νομικά. Εκεί μέχρι το 1924, που θα πάρει το πτυχίο του, θα ζήσει το πνεύμα των νέων καιρών: Πικάσο, Απολλιναίρ, Μπρετόν, Πικάμπια, Ναγκίλεφ είναι οι ήρωες των καινούριων προσπαθειών στην Τέχνη. Αυτή την πνευματική ευφορία ο Σεφέρης τη ζει έντονα, γράφει και διαβάζει πολύ. Όμως θα τον πλήξει ανεπανόρθωτα στην ψυχή του η συμφορά του τόπου του: η Καταστροφή του '22, η προσφυγιά, οι για πάντα «χαμένες πατρίδες». Το χτύπημα αυτό θα αφήσει για πάντα τα σημάδια στη βαρύθυμη ποίησή του. Το 1926 διορίζεται ακόλουθος στο υπουργείο Εξωτερικών. Μπαίνοντας έτσι στο Διπλωματικό Σώμα θα σφραγιστεί και μ' αυτό το στοιχείο η ποίησή του. Σε μέρη μακρινά από την Ελλάδα θα τη ζει σαν υλική απουσία αγαπημένου προσώπου και η νοσταλγία θα τον κατακλύζει. Το 1931 εκδίδει μια συλλογή ποιημάτων με τίτλο Στροφή, που θα είναι πράγματι μια στροφή για τη νεοελληνική ποίηση. Στα ποιήματα αυτά ο Σεφέρης δεν πιθηκίζει τα ξένα λογοτεχνικά ρεύματα, αλλά σκύβει στις ρίζες του, στην ελληνική ποιητική παράδοση, που κυρίως για το Σεφέρη είναι το δημοτικό τραγούδι, ο Ερωτόκριτος, ο Σολωμός, ο Παλαμάς, Ο Μακρυγιάννης, ο Καβάφης. Την παράδοση αυτή συνταιριάζει με την παγκόσμια ελεύθερη ποιητική έκφραση του καιρού του, για να τραγουδήσει και να κλάψει με απλά, καθημερινά και καθάρια λόγια, με νοήματα πυκνά, μεστά και αληθινά τα προαιώνια βάσανα και τις ελπίδες του τόπου του και γενικότερα του κάθε Ανθρώπου, που πονάει πάνω στη Γη. Στο χώρο της νεοελληνικής ποίησης άλλαξαν με τη στροφή τα πάντα. Ελύτης, Ρίτσος και Γκάτσος θα ακολουθήσουν. Μέχρι το 1934 θα μείνει ο Σεφέρης ως διευθυντής στο Γενικό Προξενείο Λονδίνου. Το 1932 κυκλοφορεί η Στέρνα. Εδώ τα ποιήματα του Σεφέρη εκφράζουν βαθιά αγωνία και πόνο. Το 1934 επιστρέφει στην Αθήνα και το 1935 αρχίζει τη συνεργασία του στα Νέα Γράμματα (λογοτεχνικό περιοδικό), όπου εκδίδει επίσημα τη Στέρνα. Το 1935 ο Σεφέρης εκδίδει το Μυθιστόρημα. Τον Αύγουστο 1936 γίνεται η δικτατορία του Μεταξά. Το 1937 ο Σεφέρης δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή σχετικά με τον καθορισμό της δημοτικής. Το 1940 δημοσιεύεται το Ημερολόγιο Καταστρώματος Α' στα Νέα Γράμματα λογοκριμένο όμως από τη Δικτατορία. Είναι γεμάτο από βαρυθυμία και αγωνία. Το Μάρτιο του 1940 εκδίδει το Τετράδιο Γυμνασμάτων, μια συλλογή με υψηλής ποιότητας ποιήματα. Στο μεταξύ ο πόλεμος φτάνει. Η ιταλική επίθεση. Μετά η Γερμανική. Το 1941 γίνεται ο γάμος του με τη Μαρία Ζάννου. Στις 22 Απριλίου το ζεύγος Σεφέρη ακολουθεί την Ελληνική κυβέρνηση στην Κρήτη, μετά στην Αφρική. 1944 εκδίδει ο Σεφέρης στο Κάιρο τις Δοκιμές του, που είναι διάφορα φιλολογικά κείμενα μεγάλης αξίας. Τον ίδιο χρόνο εκδίδει στην Αλεξάνδρεια το Ημερολόγιο Καταστρώματος Β', ποιήματα που παρουσιάζουν την ονειρική ανάμνηση της μακρινής Ελλάδας. Το 1945 με την απελευθέρωση γυρίζει στην Ελλάδα και γίνεται διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Αντιβασιλέα, Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού ως το 1946. Γίνεται σύμβουλος στο Εθνικό Θέατρο. Το 1947 του απονέμεται το Έπαθλο Παλαμά. Τον ίδιο χρόνο δημοσιεύει την Κίχλη (ο τίτλος του ποιήματος προήλθε από ένα πλοίο που βυθίστηκε ανοιχτά του Πόρου στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο), που είναι γεμάτη απαισιοδοξία, γιατί η Ελλάδα, αν και ελεύθερη, δεν παύει να αιμορροεί. Είναι οι επεμβάσεις των ξένων και ο εμφύλιος πόλεμος. Ο ποιητής εδώ μίλησε για το σπαραγμό του τόπου από τα δεινά του πολέμου. Αυτό το ποίημα έδωσε το Νόμπελ στο Σεφέρη.Στην ομιλία του στη Στοκχόλμη, στις 10 Δεκεμβρίου, ο μεγάλος ποιητής είπε, ανάμεσα στα άλλα: «... Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται κάθε τι ζωντανό αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης, είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά, κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. ...» Το 1948 ο Σεφέρης διορίζεται σύμβουλος στην πρεσβεία της Άγκυρας και μένει εκεί μέχρι το 1950. Το 1949 δημοσιεύεται στην Αθήνα, Η Έρημη Χώρα του Θ. Σ. Έλιοτ, που είναι μεταφρασμένη και προλογισμένη από το Σεφέρη. Το 1951 μετατίθεται ως σύμβουλος στην Πρεσβεία του Λονδίνου. Το 1952 διορίζεται πρεσβευτής στο Λίβανο. Από κει κάνει ταξίδια στην Κύπρο, για την οποία αργότερα γράφει τη σειρά ποιημάτων Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ', που εκδίδει το 1955. Την ίδια χρονιά διορίζεται πρεσβευτής στο Λονδίνο, όπου μένει μέχρι το 1962. Το 1960 το πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ του δίνει τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα της Φιλολογίας. Το 1962 επιστρέφει οριστικά στην Ελλάδα και αποσύρεται από το Υπουργείο Εξωτερικών. Στις 10 Δεκεμβρίου 1963 του απονέμεται (πρώτη φορά σε Έλληνα) το βραβείο Νόμπελ. Ήδη από το 1956 το "Figaro Litteraire" έγραψε ότι ο Γιώργος Σεφέρης έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 1964 γίνεται ο Σεφέρης επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Το 1966 εκδίδει τα Τα τρία κρυφά ποιήματα, ένα έργο αινιγματικό, αλλά βαθύ στα νοήματα και άψογο στη μορφή. Στη δικτατορία (1967-1974) ο Σεφέρης εκδήλωσε φανερά την ανησυχία του για την κατάσταση στην Ελλάδα με δηλώσεις και με γραφτά του. Το 1971 ο Σεφέρης πεθαίνει. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου παρακολούθησε την κηδεία του. Η προσφορά του Γιώργου Σεφέρη στα ελληνικά Γράμματα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Άνοιξε ένα νέο δρόμο στην ελληνική ποίηση. Είναι ένας από τους καλύτερους «μάστορες» της ποιητικής τέχνης. Το ύφος του σεμνό και ρεαλιστικό. Η έκφρασή του λιτή και αστόλιστη εκφράζει απλά τη νεοελληνική πραγματικότητα με τις ατυχίες της και το δράμα της. Πολλά ποιήματά του έγιναν τραγούδια από Έλληνες μουσικοσυνθέτες (Μ. Θεοδωράκης, Γ. Μαρκόπουλος κ.ά.).

24 Νοεμβρίου 2008


Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ

Ο Ερωτόκριτος είναι μία έμμετρη μυθιστορία[1] που συντέθηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο στην Κρήτη τον 17ο αιώνα. Αποτελείται από 10.012 (οι τελευταίοι δώδεκα αναφέρονται στον ποιητή) ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους στην Κρητική διάλεκτο. Κεντρικό θέμα του είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο νέους, τον Ερωτόκριτο (που στο έργο αναφέρεται μόνο ως Ρωτόκριτος ή Ρώκριτος) και την Αρετούσα, και γύρω από αυτό περιστρέφονται και άλλα θέματα όπως η τιμή, η φιλία, η γενναιότητα και το κουράγιο. Μαζί με την Ερωφίλη του Γεώργιου Χορτάτση είναι τα σημαντικότερα έργα της κρητικής λογοτεχνίας. Ο Ερωτόκριτος πέρασε στην λαϊκή παράδοση και παραμένει δημοφιλές κλασικό έργο, χάρη και στη μουσική με την οποία έχει μελοποιηθεί.

12 Νοεμβρίου 2008

Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ Γ.ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ
Tα πρόσφατα χρόνια νέοι μελετητές της ελληνικής γραμματείας, του θεάτρου, της λογοτεχνίας και της ζύμωσης των νέων ιδεών στην ελληνική κοινωνία, βοηθούμενοι και από την ικανή πλέον απόσταση του χρόνου που μας χωρίζει από τις πρώτες πνευματικές εκδηλώσεις της αστικής κοινωνίας μας, τοποθετούν στο πεδίον της έρευνας αυτό που έκανε χιλιάδες παιδιά να καρδιοχτυπούν πολλές δεκαετίες πίσω!
Kατά μία έννοια η «Διάπλασις των Παίδων», γοητευτικά συνδεδεμένη στη λαϊκή συνείδηση με την αστείρευτη φλόγα του Γρηγορίου Ξενόπουλου, διαμόρφωσε αστικές συνειδήσεις και έχτισε γέφυρες με τον έξω κόσμο. Πολλές γενιές, του 1890, του 1910, του 1930, αυτοπροσδιορίστηκαν και σφυρηλάτησαν δεσμούς με την κοινωνία από τα παιδικά τους χρόνια μέσα από τη «Διάπλασι».
Eίναι, δηλαδή, η «Διάπλασις» ένα πέρασμα για τους Eλληνες από τον (συχνά ηθογραφικό) ρομαντισμό της δεκαετίας του 1870 ώς τον σκληρό απόηχο του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου. «Ψήθηκαν» μαζί με τη «Διάπλασι» τα Eλληνόπουλα σε όλες τις δοκιμασίες και τις περιπέτειες και μεγάλωναν μαζί της ωριμάζοντας. Π.χ. στον ατυχή πόλεμο του 1897 έχει αποτυπωθεί η πρώτη εθνική απογοήτευση των μικρών και μεγαλύτερων «Διαπλασόπουλων», επιστολές που αποτελούν σήμερα μία άλλη ανάγνωση και σφυγμομέτρηση του λαϊκού αισθήματος εκείνη την εποχή.
Πολύτιμο εργαλείο
Πώς επιζεί η «Διάπλασις», που γεννήθηκε τον 19ο αιώνα, στη μικρή Aθήνα του Γεωργίου του A΄, στις μέρες μας, στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα; Mπορεί κανείς να τη δει απλώς ως μία νοσταλγική νότα, να θυμηθεί τον παππού ή τον προπάππο, να φανταστεί τις διαφορές και να ζυγίσει τα καλά και τα κακά μιας περασμένης εποχής. Eνας ερευνητής, ένας φοιτητής, ένας απλός πολίτης με ειδικά ενδιαφέροντα βρίσκεται αυτομάτως με ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια. Oι «Kυριακές» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, οι θρυλικοί, δηλαδή διαγωνισμοί υπό τύπον ερωτήσεως επί σειρά δεκαετιών, που επανεκδίδονται τώρα με την «Kαθημερινή», έχουν τεράστιο κοινωνικό, εκπαιδευτικό, αισθητικό ενδιαφέρον. Eίναι δύσκολο να δει κανείς τη «Διάπλασι» να ανταγωνίζεται τα σύγχρονα έντυπα και τον σύγχρονο τρόπο ζωής των παιδιών. Aλλωστε, κάτι τέτοιο θα αδικούσε την ίδια της τη διαδρομή.
H στροφή στην αναζήτηση της παλαιότερης Eλλάδας περνάει συχνά μέσα από τα παλιά περιοδικά και η ιδιαιτερότητα της «Διαπλάσεως», που με τους πολλούς «ζωντανούς χαρακτήρες» της δημιούργησε στο μυαλό των αναγνωστών τον πρώτο «αστικό οίκο» (έθεσε, δηλαδή, θεμέλια αστικής συνείδησης), της δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Hδη, οι εκδόσεις Aδελφών Γ. Bλάσση, που επί σειράν ετών εκδίδουν κατ’ αποκλειστικότητα το έργο του Ξενόπουλου, εκδίδουν και δερματόδετους τόμους της «Διαπλάσεως» με επιλογή συγκεκριμένων ετών απ’ όλες τις περιόδους (κυκλοφορούν οι τόμοι 1896, 1900, 1935, 1940, 1947 και σύντομα 1905).
Πολλαπλές αναγνώσεις
Για τη σειρά αυτή, η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παιδαγωγικού Tμήματος του Πανεπιστημίου Aθηνών Bίκυ Πάτσιου αναλύει την ιστορική διαδρομή του περιοδικού, θέμα που την έχει απασχολήσει ερευνητικά. Στο βιβλίο της «H Διάπλασις των Παίδων, 1879 - 1922» (εκδ. «Kαστανιώτη») εντάσσει την εν γένει προσφορά του περιοδικού μέσα στην ευρωπαϊκή ιστορία των κοινωνικών και παιδαγωγικών ιδεών. «H “Διάπλασις των Παίδων”», επισημαίνει, «προσφέρεται σε πολλαπλές αναγνώσεις που γίνονται δυνατές χάρη στην οργάνωση του υλικού της».
Eτσι, λοιπόν, η «Διάπλασις» μας οδηγεί να επαναπροσδιορίδουμε τη σκοπιμότητα του παιδαγωγικού έργου, αλλά και τη συμβολή ενός τέτοιου περιοδικού στην ανάπτυξη της λογοτεχνίας. Λογοτέχνες και λόγιοι εμφανίζονται για πρώτη φορά στις στήλες της «Διαπλάσεως», όπως ο Γεώργιος Bιζυηνός. Oι «Aθηναϊκές Eπιστολές» (τις οποίες έχει μελετήσει διεξοδικά ο επικ. καθηγητής του Tμήματος Δημοτικής Eκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Aθηνών Kωνσταντίνος Mαλαφάντης σε ένα τόμο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Aστήρ»), καλλιεργούν την αθηναϊκή τέχνη του χρονογραφήματος και η στήλη των επιστολών έχουν στα σημερινά μάτια αξία ιστορικού ντοκουμέντου.
Tα «Διαπλασόπουλα»
Oπως επισημαίνεται , η ιδιαιτερότητα της «Διαπλάσεως» σε σχέση με άλλα ελληνικά περιοδικά έγκειται στη μακροβιότητά της και στη συμμετοχή των αναγνωστών στη διαμόρφωση θεματικών ενοτήτων. Eίναι αναρίθμητα τα μετέπειτα διάσημα «Διαπλασόπουλα» απ’ όλες τις σφαίρες της ζωής. Aναπόφευκτα η διασύνδεση «Διαπλάσεως» και Γρηγορίου Ξενόπουλου είναι αυτονόητη, παρ’ ότι ο Ξενόπουλος ανέλαβε το περιοδικό περίπου 15 χρόνια μετά την έκδοσή του. Oχι μόνο του έδωσε νέα πνοή αλλά συνέστησε επί της ουσίας έναν κοινωνικό διάλογο για πολλές δεκαετίες, που συνέβαλε στη λογοτεχνική και αισθητική παιδεία κατά τρόπο δύσκολο να συνεκτιμηθεί με τα σύγχρονα κριτήρια. Tο 2001 τιμήθηκαν τα 50 έτη από τον θάνατο αυτού του μοναδικού σε αντοχή, επιμονή και εφευρετικότητα πολυπράγμωνος συγγραφέα.

4 Νοεμβρίου 2008

Κωστής Παλαμάς
Aπό τον Παρνασσισμό στο Συμβολισμό
Με τη συλλογή Τα Τραγούδια της Πατρίδας μου, ο Παλαμάς βρίσκεται κοντά στο δημοτικό τραγούδι, η θεματική της συλλογής αυτής εκφράζει την πατριωτική έξαρση και χρησιμοποιείται ενίοτε ο δεκαπεντασύλλαβος. Στο ποίημα «Ψυχή» από τη συλλογή Τα μάτια της ψυχής μου διαφαίνεται ήδη η τάση του ποιητή να εναρμονίσει τις ανώτερες έννοιες με τη μορφή του δημιουργήματός του. Τα ποιήματα «Η φύσις κρύβει» και ιδιαιτέρως τα «Μαγιοβότανα» από τη συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι
[7] προαναγγέλλουν κατά κάποιον τρόπο το «Δωδεκάλογο του Γύφτου». Στο ποίημα «Μαγιοβότανα» και στον επικό «Δωδεκάλογο» κυριαρχεί το σύμβολο του πλάνητος ποιητή/ καλλιτέχνη που ζει εξόριστος από την κοινωνία. Στα σονέτα του Παλαμά που έχουν επιλεγεί από όλες τις ποιητικές συλλογές του διακρίνονται επίσης τα θέματα του έρωτα, του καθημερινού στοιχείου, του οικείου χώρου και η έκφραση του συναισθήματος. Αυτό όμως που χαρακτηρίζει κυρίως την ποίηση του Παλαμά είναι η επιδίωξη εναρμόνισης του λόγου με το ρυθμό (βλ. και Πολίτου-Μαρμαρινού 1976). Η ενασχόληση αυτή εκφράζεται εύστοχα σ' ένα τετράστιχο του «Δωδεκάλογου»: «Καθώς δένω και το Λόγο,/δαίμονα και ξωτικό,/ στο χρυσό το δαχτυλίδι,/ στο Ρυθμό» (Λόγος τρίτος, τετράστιχο 7). Η Παλαμική ποιητική εξελίσσεται προχωρώντας από τον Παρνασσισμό στο Συμβολισμό. Η τεχνική του Συμβολισμού αφορά στη χρήση μιας συγκεκριμένης εικονοποιίας για να εκφραστούν αφηρημένες ιδέες και συναισθήματα (Chadwick 1981, βλ. http://www.komvos.edu.gr/diaglossiki/REVMATA/Symbolismos/Symboli...). Ο συμβολιστής ποιητής ως αντιπρόσωπος ενός υπερβατικού κόσμου, είναι σε θέση να συλλάβει, έστω και φευγαλέα, ορισμένα μηνύματα ή οράματα, τα οποία υποβάλλει εμμέσως με την ποίησή του.
Η εξέλιξη αυτή στην ποιητική του Παλαμά γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στο «Δωδεκάλογο του Γύφτου», όπου η ποίηση χρησιμοποιείται για την υποβολή ιδεών. Το βιολί στο «Δωδεκάλογο» είναι το σύμβολο της μουσικής που ο ποιητής συνδέει με την τέχνη του ενώ ο Γύφτος συμβολίζει τον υπερ-καλλιτέχνη. Με το βιολί του, δηλαδή τη μουσική και την ποίηση, θα επιδιώξει να αναγεννήσει τον κόσμο και να αναδημιουργήσει τα φθαρμένα είδωλα του πολιτισμού που είχε ήδη καταρρίψει λόγω της αναποτελεσματικότητάς τους (αγάπη, θρησκεία, πατρίδα, αρχαιότητα, γκρεμίζονται για να αναδημιουργηθούν). Έτσι ο Γύφτος δηλώνει ευθαρσώς «δε γνωρίζω από θρησκείες,/ μήτε σκύβω σε θεούς» (Λόγος Τρίτος, τετράστιχο 26) , αλλά «[…] Ξέρω/ την πανώρια μουσική/ θα τη ζήσης θεία μαζί μου/ στο δικό μου το βιολί» (Λόγος Τρίτος, τετράστιχο 15). Στον τέταρτο Λόγο «Ο Θάνατος των Θεών», ο ποιητής τιμά την έμπνευσή του με αναφορές στην ποίηση του Leconte de Lisle (ο λόγος του οποίου προβάλλει αυτούσιος ως motto στην αρχή και δημιουργικά ενσωματωμένος στα τετράστιχα 7 και 8, στ. 58-65). Την πορεία του Παλαμά από τον Παρνασσισμό στο Συμβολισμό ακολουθεί και ο ποιητής Ιωάννης Γρυπάρης, ο οποίος στη συλλογή του Σκαραβαίοι και Τερακότες ακολουθεί τις επιταγές του Παρνασσισμού, ενώ στις ποιητικές συλλογές Ιντερμέδια και Ελεγεία βρίσκεται εγγύτερα στο Συμβολισμό.

2 Νοεμβρίου 2008

Ο ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
Ο Ερυθρός Σταυρός είναι μια παγκόσμια οργάνωση, που έχει σα σκοπό της να προσφέρει βοήθεια και περίθαλψη σε ανθρώπους που υποφέρουν. Έχει δικές του υπηρεσίες σε όλες σχεδόν τις χώρες της γης και διαθέτει πολλά μέσα, για να μπορεί να ανταποκρίνεται στο έργο του. Ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού ήταν ο Ερρίκος Ντυνάν, ένας άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης, που είχε συνειδητοποιήσει πιο ήταν το καθήκον του απέναντι στο συνάνθρωπό του. Πρόσφερε τον εαυτό του και την περιουσία του και αγωνίστηκε πολύ για να πετύχει αυτό που ήθελε. Στον αγώνα του τον στήριξε η αγάπη και η πίστη του ότι οι άνθρωποι είναι αδερφοί μεταξύ τους και δεν πρέπει να προξενούν τόσο πόνο και δυστυχία ο ένας στον άλλο. Με διεθνείς συνθήκες ο Ερυθρός Σταυρός μπορεί να κινείται σε οποιοδήποτε μέρος της γης και να προσφέρει τη βοήθειά του. Όπου γίνονται πόλεμοι, έχει το δικαίωμα να βρίσκεται ακόμα και μέσα στη μάχη και να περιθάλπει τους τραυματίες. Αν σε κάποιο μέρος της γης γίνουν σεισμοί ή πλημμύρες ή πέσει κάποια επιδημία, ο Ερυθρός Σταυρός πρώτος θα συμπαρασταθεί και θα προσφέρει τη βοήθειά του στους ανθρώπους, που την έχουν ανάγκη. Ο ερυθροσταυρίτης θα απλώσει το χέρι του στον συνάνθρωπό του, στον αδερφό του και θα τον συνδράμει. Θα βρεθεί κοντά του τη δύσκολη ώρα και θα προσπαθήσει να απαλύνει τον πόνο του. Οι ερυθροσταυρίτες έχουν βαθιά συναίσθηση των καθηκόντων τους και έχουν απόλυτα συνειδητοποιήσει τον προορισμό τους. Αξίζει να τους θαυμάζουμε για την πολύτιμη προσφορά τους στον κόσμο μας. Ο Ερυθρός Σταυρός έχει δικά του νοσοκομεία και Σταθμούς Πρώτων Βοηθειών, καθώς και κέντρα αιμοδοσίας, στα οποία μπορεί οποιοσδήποτε πολίτης να προσφέρει λίγο αίμα και να σώσει ένα συνάνθρωπό του, που η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Κάθε χρόνο επίσης γίνεται έρανος για την οικονομική ενίσχυση του και έχουμε όλοι μας καθήκον να προσφέρουμε ότι μπορούμε. Η ανθρωπότητα χρωστάει μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Ερρίκο Ντυνάν και σε όλους τους ερυθροσταυρίτες που με κίνδυνο της ζωής τους, πολλές φορές, βρέθηκαν μέσα στη φωτιά της μάχης, μέσα στα ερείπια και την καταστροφή, για να κάνουν το ιερό τους χρέος. Αν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι σαν κι αυτούς, ασφαλώς η ζωή μας θα ήταν καλύτερη. Αν μπορούσαμε να απλώνουμε με στοργή το χέρι μας στον συνάνθρωπό μας, που υποφέρει, αν καταλαβαίναμε πόση αξία έχει μια ανθρώπινη ζωή, αν αποφασίζαμε να θυσιάζουμε κάτι δικό μας και να το προσφέρουμε στον άλλο, οπωσδήποτε θα καταξιωνόμαστε σαν άνθρωποι.