15 Σεπτεμβρίου 2008

Οι Πρώτες Ελληνικές Αποικίες
Η κάθοδος των Δωριέων ανάγκασε πολλούς παλιούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου να μεταναστεύσουν σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Μετακινούνταν σε μεγάλες ομάδες, χωρίς να προετοιμαστούν και να οργανωθούν συστηματικά με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να μην γνωρίζουν που τελικά θα εγκατασταθούν. Φρόντιζαν όμως στις νέες τους εγκαταστάσεις να διατηρούν την ενότητά τους. Συγκεκριμένα:
Οι Αιολείς ξεκίνησαν από τη Βοιωτία και έφτασαν στη Λέσβο και την απέναντι παραλία της Μικράς Ασίας, η οποία ονομάστηκε Αιολίδα.
Οι Ίωνες ξεκίνησαν από τη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο και πέρασαν στις Κυκλάδες, τη Χίο και τη Σάμο κι από κει έφτασαν στα μικρασιατικά παράλια, στην περιοχή που ονομάστηκε Ιωνία.
Οι Δωριείς μετανάστευσαν από την Πελοπόννησο κι εγκαταστάθηκαν σε μερικά νησιά των Κυκλάδων, στην Κρήτη, στη Ρόδο και στα νότια παράλια της Μ. Ασίας.
Οι μεταναστεύσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα να ιδρυθούν πολλά μικρά ελληνικά κράτη στα νησιά του Αιγαίου. Μερικά από αυτά, όπως η Μίλητος και η Σμύρνη, αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα κι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις του ελληνισμού.
Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΔΩΡΙΕΩΝ
Μετά την παρακμή των μυκηναϊκών κρατών, πολλά ελληνικά φύλα, αναζητώντας ένα καλύτερο τόπο για να ζήσουν, μετακινήθηκαν και κατέλαβαν διάφορες περιοχές. Η πιο ονομαστή μετακίνηση εκείνης της εποχής είναι η γνωστή "Κάθοδος των Δωριέων".
Οι Δωριείς ξεκίνησαν από την Πίνδο και έφτασαν στην περιοχή της Δωρίδας. Εκεί έμειναν για κάποοιο χρονικό διάστημα και μετά κατευθύνθηκαν πρός την Πελοπόννησο καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερός της μέρος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αναστάτωση της ζωής των κατοίκων. Πολλοί από αυτούς έχασαν την ελευθερία τους ενώ άλλοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους μην μπορώντας να υποφέρουν άλλο αυτή την κατάσταση.
Ως συνέπεις της καθόδου ήταν να σταματήσει το εμπόριο, μιας και δεν υπήρχε ειρήνη και ασφάλεια. Επίσης η γραμμική γραφή, με την οποία έγραφαν τα μυκηναϊκά χρόνια, σιγά σιγα ξεχάστηκε. Μετά όμως από κάποιο καιρό τα πράγματα ησύχασαν. Παλιοί και νέοι κάτοικοι άρχισαν να αποκτούν τις ίδιες συνείθειες και να λατρεύουν τους ίδιους θεούς. Το αποτέλεσμα όμως ήταν να δημιουργηθούν πολλά κράτη που έρχονταν συχνά σε σύγκρουση μεταξύ τους.
Η μετακίνηση των Δωριέων στην Πελοπόννησο είχε τον χαρακτήρα στρατιωτικής επιχείρησης, όπως αναφέρει η Άννα Ραμού- Χαψιάδη. Από τον Ηρόδοτο(στίχο. 26 2- 5) αντλούμε μια ερμηνευτική εκδοχή για την κάθοδο των δωρικών πληθυσμών. Σύμφωνα με αυτή, οι Δωριείς ,που το όνομα τους είναι εθνικό και δηλώνει τους κατοίκους της Δωρίδας , σχηματίστηκαν λίγο πριν το τέλος της Μυκηναϊκή ς εποχής από μια φυλετική ομάδα, που κατοικούσε στην Μακεδονία και είχε επικεφαλής το γένος των Ηρακλειδών . Συγκεκριμένα, ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι μετά τη δολοφονία του Ύλλου, που επεχείρησε να ανακτήσει την πατρική βασιλεία, οι αδελφοί του κατέφυγαν στους Δωριείς με την υποχρέωση να μην επιστρέψουν αν δεν παρέλθουν 100 χρόνια. Όταν πέρασε αυτό το διάστημα οι Ηρακλειδές Τήμενος, Κρεσφόντης και Αριστόδημος και οι δύο γιοι του Αιγιμιού, Πάμφυλος και Δύμας συγκέντρωσαν στράτευμα και με τη βοήθεια του Όξυλου από την Αιτωλία, ξεκίνησαν το κατακτητικό τους έργο. Από το Ρίο πέρασαν στην Πελοπόννησο , την οποία κατέλαβαν κατά το μεγαλύτερο μέρος της . Στόχος βασικός των Δωριέων ήταν η κατάληψη των μυκηναϊκών κέντρων, των οποίων η αίγλη και η ισχύς είχαν πια οριστικά παρέλθει. Τα έργο της κατάκτησης ήταν σχετικά εύκολο για τους Δωριείς καθώς η αριθμητική τους υπεροχή και η επιθετική τους ορμή δεν μπορούσε να αναχαιτιστεί από τον αμυνόμενο, παρηκμασμένο πια Μυκηναϊκό πληθυσμό. Ως αποτέλεσμα οι Δωριείς κατέλαβαν την Τίρυνθα, το 'Αργος, την κοιλάδα του Ευρώτα, την πεδιάδα του Παμίσου , την Κορινθία και το επίκεντρο του Μυκηναϊκού πολιτισμού, τις Μυκήνες.Από την πορεία που ακολούθησαν οι Δωριείς και από τον τρόπο κατάληψης των περιοχών αυτών αντιλαμβανόμαστε ότι έδρασαν διασπασμένοι σε ομάδες.
Γεωμετρικά Χρόνια 1100 - 800 π.Χ.
Αρχαϊκά Χρόνια 800 - 500 π.Χ.
Κλασικά Χρόνια 500 - 323 π.Χ.
Ελληνιστικά Χρόνια 323 - 146 π.Χ

9 Σεπτεμβρίου 2008

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
Σημαντικότατο σταθμό στην Αρχαία Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία αποτελούν οι αγώνες των Ελλήνων εναντίον των Περσών για την προάσπιση της ελευθερίας τους. Οι λαμπρές νίκες κατά των εκάστοτε εισβολέων επέτρεψαν στο Ελληνικό έθνος να περάσει από την εφηβική ηλικία στην ωριμότητα, ν' αποκτήσει συνείδηση της δύναμής του και να δημιουργήσει τον κλασικό πολιτισμό του οποίου οι αρχές και τα ιδεώδη αποτέλεσαν τα θεμέλια του σημερινού ευρωπαϊκού πολιτισμού, επειδή ακριβώς οι αρχαίοι έλληνες έζησαν και δημιούργησαν σε μια ελεύθερη κοινωνία.
Οι μεγάλοι αυτοί εθνικοί πόλεμοι καθαρά αμυντικοί, τους προκάλεσαν οι Πέρσες στην προσπάθειά τους να υποτάξουν τη ΝΑ Ευρώπη. Από την πλευρά της Ελληνικής ιστορίας τα Μηδικά, όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται αυτές οι συγκρούσεις, είναι κυρίως οι τρείς περσικές εκστρατείες:Α) του Μαρδόνιου στη Θράκη και τη Μακεδονία (492π.Χ.)Β) του Δάτη και του Αρταφέρνη στο Αιγαίο και την Αττική (490π.Χ.) καιΓ) του Ξέρξη στην Κεντρική Ελλάδα (480 - 479π.Χ.).Οι σημαντικότεροι σταθμοί της τρίτης αυτής εκστρατείας εναντίον της Ελλάδας ήταν η μάχη των Θερμοπυλών, η ναυμαχία του Αρτεμισίου, η ναυμαχία της Σαλαμίνας και η μάχη των Πλαταιών.Πριν τη Ναυμαχία της ΣαλαμίναςΜετά την κατάληψη του στενού των Θερμοπυλών απ' τους Πέρσες και την λήξη της Ναυμαχίας του Αρτεμισίου χωρίς αποφασιστικό αποτέλεσμα, ο Ελληνικός στόλος εγκατέλειψε την θαλάσσια περιοχή στα Βόρεια της Εύβοιας κατευθυνόμενος προς τις ακτές της Αττικής και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την κατάκτηση ολόκληρης της Κεντρικής Ελλάδας από τον στρατό του Ξέρξη. Σ' αυτή την περίσταση ο ρόλος του Θεμιστοκλή υπήρξε οπωσδήποτε αποφασιστικός, κατόρθωσε να πείσει τους Αθηναίους να εκκενώσουν την Αττική με την προστασία του Ελληνικού στόλου ο οποίος αγκυροβόλησε στη Σαλαμίνα για να προστατεύσει αυτήν την επιχείρηση.
Ελληνο-Περσικοί Πόλεμοι
Από την Live-Pedia.gr
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Από τους μεγαλύτερους πολέμους της αρχαιότητας. Έγιναν απ' το 520 μέχρι το 449 π.Χ. ανάμεσα στους Πέρσες και τους Έλληνες. Λέγονται ακόμη και Μηδικοί (Μήδοι = Πέρσες).
Άρχισαν την εποχή που η μεγάλη Περσική αυτοκρατορία βρισκόταν στην ακμή της. Είχε καταλάβει όλη την Ασία κι οι άρχοντές της θεώρησαν καλό να κατακτήσουν και την Ελλάδα και ίσως αργότερα και την υπόλοιπη την Ευρώπη. Βρήκαν λοιπόν την αφορμή, όταν το 500 π.χ. οι Ίωνες της Μ. Ασίας επαναστάτησαν κατά της περσικής εξουσίας και σ' αυτή τους την ενέργεια ζήτησαν βοήθεια απ' τους Έλληνες. Βοήθεια τους έστειλαν η Αθήνα κι η Ερέτρια. Η επανάσταση απέτυχε κι ο Δαρείος, ο βασιλιάς των Περσών, στρέφεται στην Ελλάδα. Έτσι αρχίζουν οι μεγάλες εκστρατείες των περσικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, που καμιά απ' αυτές δε στέφτηκε μ' επιτυχία.
Πρώτος Περσικός Πόλεμος (492 π.Χ)Πρώτος έφτασε στις ακτές της χώρας ο Μαρδόνιος, γαμπρός του Δαρείου, με μεγάλες ναυτικές δυνάμεις και πεζικό. Μα οι φοβερές τρικυμίες που τους βρήκαν στον Άθω ανάγκασαν το Μαρδόνιο να γυρίσει άπραγος στην Περσία.

Δεύτερος Περσικός Πόλεμος (490 π.Χ)
Στη δεύτερη εκστρατεία αρχηγοί ήταν ο Δάτης κι ο Αρταφέρνης. Είχαν μαζί τους και έναν Έλληνα προδότη, που τους έκανε τον οδηγό, τον Ιππία. Ο στρατός τους έφτανε τους 110.000 άντρες. Στη μεγάλη μάχη που έγινε στο Μαραθώνα οι Πέρσες νικήθηκαν απ' τους Έλληνες και απεχώρησαν.
Τρίτος Περσικός Πόλεμος (480 - 479)
Μετά το θάνατο του Δαρείου, βασιλιάς της Περσίας γίνεται ο γιος του Ξέρξης, που αποφασίζει να συνεχίσει το πολεμικό έργο του πατέρα του, παρά τις μέχρι τότε αποτυχίες. Αυτή τη φορά η προετοιμασία που γίνεται απ' τους Πέρσες ξεπερνά κάθε όριο κι εξαντλεί όλες τις δυνατότητες που διαθέτει η Περσική αυτοκρατορία. Τώρα όμως την ηγεσία του αγώνα αναλαμβάνει η ισχυρότερη πόλη της, η Σπάρτη. Οι Περσικές δυνάμεις ανέρχονταν σε 1.000.000 πεζικό, ιππικό και περισσότερα από 1.000 πλοία. Σ' αυτή την τρίτη εκστρατεία έγιναν οι σημαντικότερες συγκρούσεις κι οι πιο αποφασιστικές για την όλη έκβαση του πολέμου. Η μία ήταν στις Θερμοπύλες, όπου κρατήθηκε ο εχθρός για αρκετό διάστημα απ' τα 300 παλικάρια του Λεωνίδα και τελικά μόνο μετά από προδοσία του Εφιάλτη κατάφερε να καταχτήσει το πέρασμα προς την Αθήνα, που, έρημη πια από κόσμο (σύμφωνα με σχέδιο του Θεμιστοκλή, η πόλη είχε εκκενωθεί), καταστράφηκε απ' τον εξοργισμένο Ξέρξη.
Μα η απάντηση γι' αυτή την καταστροφή του έρχεται στη Σαλαμίνα, όπου ο ελληνικός στόλος έδωσε γερό μάθημα στους Πέρσες, που το 480 π.Χ. φεύγουν απ' την Ελλάδα.
Το 479 π.Χ., στη μάχη των Πλαταιών, νικήθηκαν και τα υπολλείμματα του περσικού στρατού μ' επικεφαλής το Μαρδόνιο, που σκοτώθηκε σ' αυτήν τη μάχη. Μετά ήρθε η νίκη στον κόλπο της Μυκάλης. Αποτέλεσμα ήταν να ελευθερωθούν οι περισσότερες ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας. Μετά, η Σπάρτη απεχώρησε από τον πόλεμο κατά των Περσών και έτσι τέλειωσαν ουσιαστικά οι πόλεμοι αυτοί.
Η Αθήνα όμως και οι σύμμαχοί της συνέχισαν τις εχρθροπραξίες που τερματίστηκαν με την Κιμώνεια ειρήνη (499 π.Χ.), που σήμανε και το τυπικό τέλος των Περσικών Πολέμων.